Manon Kamminga en Crispijn Ariëns ijskoud de beste in KPN Grand Prix

In het geval van Manon Kamminga hoeft helemaal niemand daaraan te twijfelen. De 27-jarige Friezin zette vier van de zes wedstrijden om in winst. Twee keer was ze in Oostenrijk de beste, twee keer zegevierde ze ook in Zweden. Natuurlijk was de allereerste van die reeks een fel betwiste zege. Marijke Groenwoud won immers die Aart Koopmans Memorial, maar haar diskwalificatie, diep in de Oostenrijkse avond, leverde Kamminga alsnog de zege op.

In het vervolg liet de rijdster van A6.nl er echter geen enkel misverstand over bestaan wie dit seizoen op natuurijs de sterkste was. Dat Kamminga dat ook in Zweden kon, zegt genoeg. Op het zee-ijs bij Luleå komen echt alleen de beste rijdsters bovendrijven. Natuurijs is natuurijs zou je denken, maar de ondergrond is daar daadwerkelijk anders dan in bijvoorbeeld Oostenrijk. Het ijs is harder en stroever en door de extreme kou waaraan de ijsvloer soms wordt blootgesteld vormen zich haarscheurtjes in het oppervlak. Die zie je nauwelijks, maar voor je het weet zit je schaats vast en ga je keihard voorover.

Veel rijders kunnen daarover meepraten, zoals bijvoorbeeld Ingmar Berga en Christiaan Hoekstra. De eerste liep een gebroken rib op en was meteen klaar, terwijl Hoekstra het in de laatste race nog wel probeerde met een flink gehavende knie, maar al vroeg in de wedstrijd moest opgeven. Evert Hoolwerf bracht na de eerste race een bezoek aan het ziekenhuis, maar kon verder. Dat gold niet voor Lynn Dekker, die zich de resterende dagen in Zweden verplaatste op krukken.

Bittere kou

Dat bevestigt andermaal het beeld van Luleå, dat veel parallellen vertoont met Kuopio, een vorige bestemming voor het peloton. Op beide locaties regeert vaak bittere kou, is altijd sprake van zware wedstrijden, en komst steevast de beste bovendrijven.

In die omstandigheden bleef Manon Kamminga kaarsrecht overeind en wist ze zelfs de eerste twee wedstrijden te winnen. Vooral op dag twee deed ze dat indrukwekkend. Een korte koers, zeker. Maar een zware. En Kamminga liet zich zelfs niet slopen in een kopgroep van vijf met daarbij drie concurrentes van team Turner. Ze had superbenen die dag, vertelde Kamminga. ,,En het was prima zo in die kopgroep. Ik hoefde zelf niets te doen.'' Dat beseften ook Lisa van der Geest en Iris van der Stelt na het afhaken van hun ploeggenote Dieuwertje van Kalken. Ze lieten de kopgroep ploffen, maar het zegt voldoende over de kracht van Kamminga dat ze vervolgens ook de sprint van een grotere groep wist te winnen.

Op de slotdag had de Friezin daarom maar één doel: het binnenhalen van de eindzege in de Grand Prix, al kon haar die nauwelijks meer ontgaan. ,,Maar in Zweden is het geen gegeven dat je elke keer de finish haalt. Daarom was ik er eerder ook niet zo mee bezig. Maar in die laatste wedstrijd wel'', vertelde Kamminga, die al snel constateerde dat de superbenen van een dag eerder niet aanwezig waren. ,,Ik had niet het gevoel dat ik de wereld aankon'', stelde ze lachend. ,,In het begin kon ik ook niets aan de koers veranderen, op het einde wilde ik dat ook niet meer. Imke Vormeer viel uit onze ploeg weg uit de kopgroep, en op dat moment koos ik echt voor het klassement. Als de kopgroep wegbleef, was dat binnen.''

Opsteker

De winst in die wedstrijd over honderd kilometer ging naar Ineke Dedden. De rijdster van Palet Vastgoedonderhoud bekroonde daarmee niet alleen haar eigen race, maar bezorgde ook de ploeg nog een flinke opsteker. Die had zich sowieso met Elsemieke van Maaren al heel goed laten zien op natuurijs. De kleine rijdster uit Zuilichem eindigde zelfs op plaats twee in het klassement van de Grand Prix, net voor Merel Bosma.

Maar ongenaakbaar was dus Manon Kamminga, die met een straatlengte voorsprong de rest van het peloton achter zich liet. ,,Het winnen van de Grand Prix betekent dat ik op natuurijs dit jaar heel steady ben geweest. Maar heel eerlijk, als ik moet kiezen tussen het winnen van een wedstrijd zoals die op zaterdag in Luleå of die cup, dan denk ik dat een koers winnen meer voldoening geeft. Als ik terugkijk op de hele reeks, steekt voor mij het ONK op de Weissensee er bovenuit. Dat was supermooi.'' Ze heeft nu twee klassementen op haar naam geschreven. ,,Vorig seizoen de cup op kunstijs, nu die op natuurijs. Dat is een dikke vette check.''

Of haar loopbaan nu compleet is, daar moet Kamminga even over nadenken. ,,Ik mis nog wel wat. In dat opzicht is er genoeg te bedenken. Aan de andere kant ben ik momenteel gewoon onwijs aan het genieten van de sport, en dat vind ik ook heel belangrijk.''

Eenzame hoogte

Als je het verrassend mag noemen dat Manon Kamminga het klassement wint, dan geldt absoluut het tegenovergestelde voor de winnaar bij de mannen. Crispijn Ariëns staat al jaren op eenzame hoogte als het gaat om natuurijs. Niet zozeer omdat hij alles wint, maar wel omdat hij altijd op een zeldzaam hoog en constant niveau presteert. In Luleå tekende Ariëns voor een uniek feit. Zijn vier eindzeges zijn op zich al heel bijzonder, maar het gegeven dat hij in Zweeds Lapland voor de derde keer op rij zegevierde, is iets wat niemand hem kan nazeggen.

,,Ik kwam hierheen als leider in het klassement, en dan wil ik dat ook graag winnen'', vertelde Ariëns. ,,Dat was in Luleå mijn hoofddoel, naast het winnen van een wedstrijd. Uiteindelijk is dat allebei gelukt en dan mag je rustig zeggen dat ik een goede week heb gehad.''

De verrichtingen van Crispijn Ariëns op natuurijs zijn fenomenaal. Dan dringt zich de vraag op wat hem zo goed en zo constant maakt. ,,Goeie vraag'', stelt Ariëns met een lach. ,,Ik weet het niet. Het ligt me gewoon goed en dan maakt het me echt niet uit welke omstandigheden, of het zwaar is of niet en of het kort is of lang. Op de een of andere manier kom ik er gewoon heel goed overheen, waardoor ik altijd kort rijd.'' Hij somt even het rijtje van deze winter op, inclusief het ONK, dat niet meetelde voor de Grand Prix. ,,Dan word ik zesde, vijfde, vierde, derde, twee keer tweede en een keer eerste. Met zulke resultaten kom je ook altijd goed mee in een klassement. En daar ben ik heel blij mee.''

Opvallend is dat Ariëns ook op kunstijs altijd goed is, en daarmee onderscheidt hij zich van veel andere rijders, die óf op kunstijs óf op natuurijs goed rijden. ,,Klinkt misschien stom, maar als je het hebt over een allround marathonschaatser, dan denk ik dat ik daar wel bij hoor. Als je klassement wint op kunstijs en op natuurijs zegt dat wel genoeg.''

Verschil

Juist daardoor kent Crispijn Ariëns ook het verschil tussen die twee klassementen, en het steekt hem dat er weinig wordt gedaan met dat klassement van de Grand Prix. ,,Natuurlijk is kunstijs belangrijk in het marathonschaatsen, maar dat geldt zeker ook voor natuurijs. Laten we eerlijk zijn, dáár haalt deze sport zijn publiciteit vandaan. Toch is het voor mijn gevoel nog steeds een ondergeschoven kindje, terwijl het gewoon een hoofdprijs is als je in een seizoen drie klassementen kunt winnen.''

Het zijn een paar signalen die Ariëns sterken in het gevoel dat het natuurijsklassement onvoldoende wordt gewaardeerd. ,,De beker voor de nummer drie van het kunstijs is groter dan die voor de winnaar op natuurijs. Nou maakt die grootte van de beker me verder niets uit, maar het geeft wel aan hoe serieus de KNSB dit neemt. Het lijkt misschien een klein dingetje, maar het is het idee dat erachter zit. Trek gewoon één lijn. Bij de finale van de cup op kunstijs is iedereen erbij. Rijders, pers, publiek. Dan is het makkelijker groot uit te pakken dan in Zweden, maar misschien moet je dan het klassement van natuurijs óók uitreiken op die dag. Wellicht iets minder leuk dan in Zweden, maar het doel wel meer recht aan het klassement.''

Gehavend

Hoe dan ook wat dit voor Ariëns zijn laatste grote prijs in het pak van Okay Fashion & Jeans, waar hij uiterst succesvolle jaren beleefde. ,,Het is heel mooi dat we op deze manier kunnen afsluiten. Zeker als je zag hoe gehavend onze ploeg was in Zweden. Ben ik heel blij mee.'' En volgend seizoen, in de ploeg die Okay en A-ware samen gaan vormen, zit er misschien nog meer in het vat. Ook op natuurijs. ,,Sjoerd den Hertog komt natuurlijk mee van Okay, en dan heb je met Jordy Harink en Bob de Vries sowieso al een sterk blok. Danny Stam komt daar nog bij en hopelijk af en toe ook Jorrit Bergsma.'' Met een grijns: ,,Dan heb je toch een mooi ploegje.''