Lara van Ruijven, bescheiden roofdier
Topsport is hard en misschien niet altijd eerlijk, maar de realiteit van het leven is soms nog veel harder en zelfs oneerlijk. Anders kun je het niet zeggen na het trieste overlijden van Lara van Ruijven. Slechts 27 jaar, een topsporter in de kracht van haar leven, en dan binnen twee weken tijd er ineens niet meer zijn. Het is niet te bevatten.
Dat geldt natuurlijk voor haar ouders, haar familie en vriend, die in een nachtmerrie zijn beland. Maar dat geldt zeker ook voor de nationale shorttrackploeg van bondscoach Jeroen Otter. Lara van Ruijven was binnen het team die stille kracht. Naar buiten bescheiden, niet zo op de voorgrond, maar wel een verbindende factor in de ploeg. Op het ijs was ze inderdaad die panter waaraan ze haar bijnaam dankte. Een roofdier, loerend op een kans om dan onverbiddelijk toe te slaan. Naast het ijs was Van Ruijven vooral heel sympathiek. Een lieve jonge vrouw die genoot van alles om haar heen en de mensen waarmee ze dat deelde.
Dat maakte Van Ruijven ook geliefd. Niet alleen bij haar teamgenoten, maar ook in de internationale wereld van het shorttrack, die geschokt heeft gereageerd op het plotselinge overlijden van de in Naaldwijk geboren Van Ruijven, nog altijd de wereldkampioene op de 500 meter.
Die titel – de eerste individuele wereldtitel voor een Nederlandse vrouw – had Van Ruijven dit jaar graag verdedigd. Corona haalde een streep door dat voornemen, waarna ze besloot dat er ruimte was een operatie aan haar schouder te laten uitvoeren. Na een zomer herstel zou ze dan in het najaar weer topfit op het ijs verschijnen.
Het trainingskamp in Font-Romeu paste wel in die plannen, maar waar Van Ruijven in Zuid-Frankrijk aanvankelijk nog vol goede moed werkte aan haar herstel, kreeg dat verblijf uiteindelijk een dramatische wending. Ze kreeg te maken met gezondheidsklachten, en belandde in het ziekenhuis van Perpignan, waar een auto-immuunziekte werd vastgesteld. De complicaties die zich voordeden werden Van Ruijven na een strijd van bijna twee weken op 10 juli fataal.
Dat is de hardste klap van alle klappen die de nationale selectie van de shorttrackers in de laatste anderhalf jaar hebben moeten incasseren. Dat begon met de blessure van. Sjinkie Knegt, gevolgd door zijn verbrandingen in eigen huis. Ook het definitief met gezondheidsklachten afhaken van Avalon Aardoom was een tegenslag. Maar alles valt in het niet vergeleken bij het leed dat het hechte team nu treft. ‘Laar’ was simpelweg familie voor teamgenoten en coaches, en de impact is groter dan alles wat de shorttrackers voorheen overkwam. Jeroen Otter is een coach die bij uitstek de juiste snaar kan raken bij zijn sporters, maar ook van hem wordt nu het uiterste gevraagd in een situatie waarop geen enkele opleiding je kan voorbereiden. Omgaan met het verdriet van een definitief afscheid is misschien wel het moeilijkste dat er is.
Iedereen houdt zich daarin vast aan de gedachten aan Lara van Ruijven, aan de herinneringen aan een prachtige topsporter, maar vooral een geweldige en sociale vriendin. ‘Laar, je zit voor altijd in ons hart’, luidde de boodschap van het team. En precies zo is het.
