Carlijn Achtereekte na operatie verlost van tikkende tijdbom
door Eric Korver
Een tikkende tijdbom. Carlijn Achtereekte zegt het luchtig, voorzichtig lachje om de lippen. De realiteit is misschien niet zo heftig als de woorden klinken, maar het uitbannen van elk risico is een opluchting voor de Olympisch kampioene, die nu fit de laatste fase van haar loopbaan kan ingaan.
In juli ging ze onder het mes. Pittige ingreep, waarbij de linkerschouder van Carlijn Achtereekte werd opengelegd. Dat moest niet per se, legt ze uit. Maar het was wel verstandig. Die linkerschouder was de Achilleshiel van Carlijn Achtereekte. Speelde in 2014 al op, maar toen bood een kijkoperatie enig soelaas. Vier jaar later ging het opnieuw mis, tijdens een eenvoudige sprongtraining..
,,Ik maakte’’, vertelt Achtereekte, ,,een kikkersprong naar voren. Zette mijn armen bovenhands in en voelde het meteen in de lucht al. Foute boel. Op de beelden zag ik later dat mijn schouder in de lucht al uit de kom was. Ik wist al jaren dat die schouder niet goed was, maar ik fietste een beetje overal doorheen. Maar als het al met een armzwaai niet goed gaat, dan zegt dat wel iets over de kwaliteit van mijn schouder.’’
Ze wist dat een operatie onvermijdelijk was. De grote vraag was wannéér dat moest gebeuren. Het werd uiteindelijk juli. Ja, midden in de voorbereiding op het seizoen. En ja, een ongebruikelijk moment. Maar Achtereekte maakte die keuze weloverwogen. ,,De andere optie was ná dit seizoen, maar dan bestond de kans dat die schouder er deze winter nog een paar keer uit vliegt en dan lig je er gewoon een weekje uit. Gebeurt dat twee dagen voor een WK, dan ben je klaar.’’
Onzekerheid
Corona speelde een rol in de afwegingen. Achtereekte volgde de ontwikkelingen, voelde de onzekerheid als het ging om het seizoen. ,,Stel dat er dingen niet doorgaan, dan was het beter om die ingreep toch in de zomer te doen.’’ Het herstel kost vier maanden, maar op het moment van ons gesprek is Achtereekte elf weken verder en kan ze op schaatsgebied alles weer. ,,Ik ging heel fit de operatie in, dat scheelde echt. En daarna heb ik in het Italiaanse Cecina fysiek grote stappen gemaakt, ook met die schouder.’’
Maar Achtereekte kijkt ook verder. Ze is dertig nu. Dan ligt als topsporter het grootste deel van je loopbaan achter je, en dat beseft ook de Lettelse. ,,Ik weet niet hoe lang ik nog schaats, maar ik wil in de jaren die ik nog heb wel álles eruit halen. En zo’n schouder, dat gaat gewoon ook in je kop zitten. Misschien kan ik heel hard schaatsen, maar het is niet die honderd procent. Daarom heb ik er ook echt voor gekozen die operatie in de zomer te doen. Ik wist dat het revalidatietraject pittig zou zijn, maar dat is dan maar zo.’’
Kapsel
Haar schouder was zó instabiel, dat de artsen het een ‘tikkende tijdbom’ noemden. ,,In je schouder zit kapsel om het hele gewricht. Best een bijzonder gewricht, want die, zeg maar, kogel kan er zo uit, maar wordt dus door kapsel op z’n plek gehouden. Bij mij was dat kapsel zó dun, heel slap en heel week. Dat werkte niet meer. Daarom is die schouder nu helemaal open geweest. Een complexe operatie, waarbij ze overal bij konden. Het kapsel is weer helemaal op de juiste sterkte en kracht gebracht die bij mij hoort, en weer op rek gebracht. Het is nu aan mij dat kapsel sterk te maken en weer hetzelfde volume te krijgen als rechts, maar de schouder is zo gemaakt dat ik dan weer dezelfde krachten kan hebben als aan de rechterkant.’’
Keuzes
Zo staat er weer een zo goed als nieuwe olympisch kampioene, die het moment ook aangreep om keuzes te maken die de komende jaren van haar loopbaan gaan bepalen. Achtereekte wil zich weer vooral richten op de drie en vijf kilometer, in plaats van de focus te leggen op het allrounden. Dan zou je denken dat dit een keuze is van het verstand, dat zegt dat daar nu de beste kansen liggen. Nee, zegt Achtereekte. ,,Eigenlijk volg ik nu echt mijn hart. Allrounden vind ik mooi, maar het is echt een andere discipline. In een weekend móet je vier afstanden goed zijn. Prachtig, maar ik weet ook dat voor mij de kans groter is te winnen op een WK Afstanden of de Olympische Spelen dan in een allroundtoernooi. Ik kan het goed, maar met iemand als Miho Takagi kom ik gewoon te kort. Mijn liefde voor de vijf kilometer is altijd gebleven, al is die afstand bij mij de laatste jaren wat weggezakt. Maar ik wil daar weer met de besten meedoen. Zo’n individuele afstand ligt me meer, vind ik ook leuker. En het is tijd te kiezen voor de dingen die ik écht graag doe.’’