Melissa van Pierre kan met Skadi eindelijk écht het ijs op

Het is allemaal een beetje raar, erkent Melissa van Pierre (28). De schaatsster uit Mijdrecht was meer dan een jaar geleden heel content met haar plek in de nieuwe formatie van Skadi, maar uiteindelijk kwam er van schaatsen helemaal niets. Met haar ploeggenoten bleef ze wel bezig, vertelt Van Pierre. ,,Ieder voor zich, dat wel. Maar we hebben wel doodgetraind. Ik had zelf het geluk dat ik vaak samen met Elske Lenis, Annelies Oude Alink en Estelle de Jong kon trainen op de Jaap Edenbaan in Amsterdam, dat scheelde wel.’’

In het achterhoofd zat daarbij nog altijd het idee van een mogelijke wedstrijd. ,,Dat motiveerde toch nog enigszins. Iedereen wilde ook graag door omdat je met deze nieuwe ploeg wedstrijden wilde rijden. Dat kwam er dus niet van.’’ En dus voelt de eerste marathon in Amsterdam aan als een hernieuwde start, maar niet helemaal meer met een nieuw team, vindt Van Pierre. ,,Zo voelt het nu niet omdat je elkaar inmiddels al goed kent, alleen nog niet in de wedstrijden. We zien het maar als een héél lange voorbereiding.’’

Een voorbereiding die voor Melissa van Pierre ook nog werd doorkruist door werk. Normaal is ze actief als kinderverpleegkundige in het AMC. Maar in de tijden van corona waren ook haar handen nodig aan andere bedden. ,,In de eerste golf heb ik zes weken op de intensive care gewerkt’’, vertelt ze. Richting het winterseizoen werd er bij de tweede golf opnieuw naar haar diensten gevraagd. ,,Op dat moment hadden we nog het idee dat de wedstrijden weer zouden beginnen, en daarom heb ik aangegeven dat ik liever niet wilde als het niet echt hoefde. Ik kan wel tegen iedereen zeggen dat ik goed beschermd ben, maar dan sta ik daar in het peloton en horen ze dat ik op de covid-ic werk. Da’s best lastig. Maar uiteindelijk ging het hele seizoen niet door. En nu werk ik weer gewoon met kinderen, ja. Da’s toch meer mijn ding.’’

Blessure
Niet iedereen van vorig seizoen zal uiteindelijk in de Topdivisie wedstrijden rijden in het pak van Skadi. Britt Tjalma moest afhaken na een buitengewoon ongelukkige val op de fiets, die haar een zware blessure opleverde. Voor haar in de plaats kwam Aggie Walsma naar de ploeg. ,,Die kenden we natuurlijk allemaal uit het peloton’’, stelt Van Pierre. ,,Goeie rijdster en een heel goede aanvulling. Ze past ook helemaal in het team, werd heel snel opgenomen en dat voelt nu al heel vertrouwd.’’

Walsma is wel van een andere categorie dan de andere rijdsters van Skadi, zo eerlijk moet je zijn. De Friezin heeft in het verleden zelfs bewezen dat ze kan winnen. In november 2014 was ze de sterkste in Hoorn en legde beslag op de eerste Sjoerd Huisman Bokaal. Walsma verzamelde verder meerdere podiumplekken. ,,Ze brengt inderdaad extra kwaliteit mee’’, erkent Van Pierre. ,,Maar ik denk we elkaar allemáál goed aanvullen in de doelen die we hebben. Uiteindelijk hopen we met elkaar iets moois neer te zetten. En Aggie is dan wel de sterkste, maar ze is wel zo bescheiden dat ze ons ook erg stimuleert en ons voorhoudt dat wij óók goede dagen kunnen hebben en dat we dan rijden voor wie zich het sterkste voelt.’’

Hoe de verhoudingen precies liggen, moet in het seizoen blijken. ,,We hebben anderhalf jaar geen wedstrijden gereden. Niemand weet goed wat je kant verwachten, hoe je ervoor staat. Heel onzeker allemaal, maar dat zal voor iedereen gelden. Zelf voel ik me echt heel erg fit, dat geeft vertrouwen. En tijdens het trainingskamp in Enschede hebben we de puntjes op de i kunnen zetten, maar ergens is er toch altijd een vleugje onzekerheid en de vraag of ik het nog wel kan.’’

Natuurijs
En áls Melissa van Pierre het nog kan, dan gaan we dat zeker terugzien op natuurijs. Dat is, zegt ze zonder enige aarzeling, háár ding. ,,Dat vind ik zó mooi. Op natuurijs komen ook net even andere mensen naar voren. Dat heb ik zelf ook. Ik heb het gevoel dat meer van de lange adem ben, dat ik daar net even wat meer kan dan in drie kwartier op kunstijs. Mijn doelen voor komend seizoen liggen dan ook daar.’’

Voorkeur voor het ijs van de Weissensee of het Zweedse Luleå heeft ze daarbij eigenlijk niet. ,,De laatste keer lag de Weissensee me iets beter, maar dat kwam ook doordat ik aan het einde van het seizoen wel een beetje op was en de wedstrijden in Zweden in die fase van het seizoen werden gereden. Ik hoop dit jaar het goede gevoel iets langer vast te houden en dat mee te nemen naar Zweden. En de Weissensee, tja, dat vind ik sowieso al heel erg mooi. De hele entourage is fantastisch. Alleen daarheen gaan maakt me al heel erg blij.’’