Een stadion vol liefhebbers

Zondag 31 oktober
Reisdag
Met het Nederlands Inline Skate Team vertrekken we vandaag vanaf Schiphol richting Colombia, Ibaque om precies te zijn. Met zeven rijders – Patricia Koot, Jorian ten Cate, Lianne van Loon, Moniek Klijnstra, Ruurd Dijkstra, Remon Kwant en ikzelf – plus vier stafleden gaan we het avontuur aan. Twee maanden lang is er hard getraind als groep met maar één doel: de top acht halen op de wereldkampioenschappen in Colombia.

Lang was het de vraag of we überhaupt mochten afreizen, maar gelukkig is de knoop doorgehakt om toch naar Colombia te vliegen. Gelukkig, want een wereldkampioenschap missen in Colombia is echt vreselijk. In dat land is het skeeleren groter dan voetbal, staan er duizenden fans langs de piste en zien ze je bij aankomst bij de baan al als bekend persoon. Dat wil je gewoon niet missen. Niet als land, maar zeker niet als sporter. 

Bij aankomst op de luchthaven van Bogota staat het vervoer richting het hotel al klaar. Een busrit van zo’n vier tot vijf uur door de stad en bergen volgt. Je krijgt meteen een indruk van de cultuur en leefomgeving van Colombianen. Het is wel een busrit waarvan je niet zeker weet of je het einde wel gaat halen. Eenmaal aangekomen bij het hotel is iedereen erg vermoeid. Het tijdsverschil van zes uren hakt er uiteindelijk wel in. En dan, met alle bagage de lift in, op naar je kamer waar je al de hele reis naar hebt uitgekeken.

Dinsdag 2 november
Gewenning
Twaalfhonderd meter hoogte, zes uur tijdsverschil en een groot temperatuurverschil. Drie punten waar we als Nederlanders de eerste dagen erg aan moeten wennen. De eerste paar dagen staan volledig in het teken van rustig acclimatiseren. Het gaat echt een aantal dagen duren voor we als rijders het gevoel hebben gewend te zijn aan de omstandigheden en dan eindelijk weer volledige trainingen kunnen draaien.

Donderdag 4 november
Veiligheid
Colombia is niet het meest veilige land ter wereld en was in het verleden vaak toneel van geweld door drugskartels. Veiligheid is daarom een belangrijk onderwerp. Onze veiligheid wordt gewaarborgd door voortdurend aanwezige politie in het hotel, voor het hotel, bij de baan en aan onze zijde als wij het hotel verlaten. Overdag is er weinig aan de hand, vooral wanneer het donker wordt, is het oppassen. Na zes uur ’s avonds moeten we liefst binnenblijven, maar mogen we het hotel in ieder geval niet zonder politie verlaten. Voor alle ritten wordt er door de aanwezige tolk een foto gemaakt van het nummerbord van de auto, die hij verstuurt naar de politie. Gaan we met de bus, dan zorgt de politie ervoor dat in de drukke straten de weg wordt vrijgemaakt, zodat we alle Colombianen makkelijk kunnen passeren.

Door die Colombianen worden we gezien als helden. Omdat we inliners zijn, maar we denken dat onze blonde haren ook veel goeds doen. We mogen in ieder geval veel foto’s en handtekeningen uitdelen aan zowel kinderen als volwassenen van de lokale club. Als we over straat lopen, trekt dat veel bekijks.

Vrijdag 5 november
Openingsceremonie
Wow! In één woord samengevat: gigantisch. Ongelooflijk wat een publiek en wát een geweldig gevoel krijg je van allemaal juichende mensen in een stadion. Al die supporters maken enorm veel indruk. Het zijn ouders van rijders maar vooral ook gewoon liefhebbers van de sport. De tribunes zitten echt helemaal vol met pakweg vijfduizend fans. En ze juichen niet alleen maar voor de Colombianen. Dat belooft wat!

Zaterdag 6 november
Afvalkoers
Het is zover, de eerste dag van de wedstrijden. Voor mij staat de afvalkoers op het programma. Ik rijd deze ochtend eerst de kwalificatie en dan hopelijk in de avond de finale. Dat laatste lukt, want de kwalificatie doorsta ik goed. In de finale loopt het niet heel lekker. Ik merk als ik buitenom wil passeren dat ik nog last heb van de gevolgen van een valpartij in een schaatsmarathon in Den Haag waarbij ik een schaats in mijn bovenarm kreeg. Als ik mnu buitenom wil krijg ik last van angst en paniek, bang om te vallen. Daardoor blokkeer ik echt totaal. Ik heb daar al heel lang geen last van, maar in Nederland gaat het er nooit aan toe zoals op een WK. Ik zal dat probleem wel moeten aanpakken, dat is duidelijk.

Zondag 7 november
Puntenkoers
Tweede kans in het toernooi op de piste, maar ook dit onderdeel gaat niet echt lekker. Op de puntenkoers is er geen kwalificatie, maar gelijk een finale. Op zich gaat het een stuk beter, maar ik merk aan mezelf dat ik de dag ervoor zó verkrampt heb gereden door die angst om te vallen, dat ik nu binnen een paar ronden compleet verzuur. Gelukkig ligt mijn doel sowieso op het wegtoernooi, dus zal ik het mezelf niet moeilijker maken dan het al is.

Maandag 8 november
De keuze
Het is de dag van de relay. Maar ook de dag van de 500 meter voor Lianne van Loon. Aangezien het programma hier nog wel eens door elkaar loopt, kan dat soms lastige situaties opleveren. Zoals nu. Lianne plaatst zich in de kwalificaties voor de kwartfinale, maar daar tussenin zit de kwalificatie voor de relay, die Lianne, Moniek Klijnstra en ik rijden. Maar voor Lianne is het verdraaid lastig na een relay nog even een goede 500 meter eruit te persen om je te plaatsen voor de halve finale. In overleg met de coaches schrappen we onze relay. Helaas mist Lianne vervolgens de halve finale, maar ze rijdt ook in een moeilijke serie.

Dinsdag 9 november
Rustdag
Een rustdag, maar ook weer niet echt. Dit is de dag om het wegparkoers te verkennen. Dat is een parkoers met een haakse bocht van 180 graden en een heuse chicane. De ondergrond voelt raar aan. Het lijkt alsof er een coating over het parkoers is aangebracht, maar dit is niet het geval. Het gaat nu om gevoel opdoen, om weten welke wielen er moeten worden gestoken. Allemaal taken op een rustdag. En daarnaast natuurlijk opladen voor de wedstrijden die nog komen gaan op de weg, het onderdeel dat Nederland het beste ligt.

Woensdag 10 november
Wegtoernooi
Dagenlang heeft de zon volop geschenen, dagenlang was het bloedheet. Maar op de dag van het wegtoernooi begint het na de 100 meter keihard te plenzen. Gelukkig zijn wij daar als Nederlanders de afgelopen zomer wel aan gewend geraakt door de vele wedstrijden die we in de regen hebben gereden. Met af en toe wat schuiven van de sprintafstanden ziet de organisatie kans alle afstanden af te werken.

Donderdag 11 november
Wég toernooi
Er komt voor mij een abrupt einde aan het wereldkampioenschap. Op de 15 kilometer afvalkoers ga ik onderuit, en dat loopt niet goed af. Ik heb in het verleden al een zware polsblessure gehad en bij deze val beland ik opnieuw op dezelfde pols. Het is over en uit, want ik wil met die pols geen risico nemen. Balen.

Vrijdag 12 november
Klaar
Het zit erop, dit WK. Een onvergetelijke ervaring voor alle rijders, die we helaas niet kunnen bekronen door een medaille mee naar huis te nemen. Verreweg de meeste daarvan belanden bij de Colombianen zelf. Die bevestigen in eigen land nog eens wat we eigenlijk allemaal al wisten. Ze zijn echt het beste inline-land ter wereld.

Zaterdag 13 november
Naar huis
Tijd om weer naar huis te gaan. Ik heb zelf in dit WK er niet kunnen uithalen wat er in zit, maar desondanks neem ik alle ervaringen mee die ik heb opgedaan in Colombia. Ik heb kunnen ervaren hoe het is om te rijden in een land waar de sport extreem groot is. En dat is geweldig.

Maar nu eerst, rust! Rust om te herstellen van een inline-seizoen dat ondanks corona toch van start kon gaan. En rust om na te denken: hoe gaan we dit anders doen volgend jaar? 

Als rijders nemen we alle ervaringen mee. Maar dat doet de staf ook. Mee naar de volgende jaren om niet alleen te verbeteren als rijders, maar ook in de manier van trainen en voorbereiden richting belangrijke toernooien.