Friezin in pak van Skadi weer een topper in het peloton

Voor die overwinning in Hoorn moest Aggie Walsma wel even diep in haar geheugen graven. Ze pakte daar de winst in de eerste Sjoerd Huisman Bokaal, en op dat moment schreven we november 2014. ,,Goh, zo lang geleden alweer?’’, stelt Walsma verwonderd. Ze reed destijds nog in het pak van Gardena en beleefde eigenlijk min of meer haar doorbraak. ,,Naast die zege in Hoorn werd ik ook nog vierde in het eindklassement. Dat was echt een topjaar waarin ik ook heel stabiel reed.’’

Walsma maakte de overstap naar het grotere Cenned, was daar een gewaardeerde kracht die ook nog podiumplaatsen veroverde, maar zo sterk als ze reed in dat ene jaar kwam ze niet meer voor de dag. ,,Je stapt vol goede moed over naar een andere ploeg en hoopt die lijn door te trekken, maar helaas loopt die niet altijd recht omhoog. Er waren wat dalinkjes, en die duurden iets langer dan gehoopt.’’

En zoals elke topsporter die niet presteert zoals gewenst, is ook de nuchtere Aggie Walsma dan toch een twijfelaar. ,,Natuurlijk. Ik kan wel heel stoer zeggen dat het niet zo is, maar zo werkt het niet. Ik denk dat iedereen wel twijfels krijgt als de resultaten opeens niet meer komen.’’ Maar het is, zegt ze, niet zo dat ze een tweede overwinning al uit haar hoofd had gezet. ,,Dat is namelijk het mooie van marathonschaatsen. Er speelt zóveel mee, en het is zó anders dan de langebaan waar je zelf een tijd moet rijden en dat is het. De marathon is een spel waarin dingen ook goed moeten uitpakken voor je. Natuurlijk heb je daar wel zelf een groot aandeel in, maar je bent ook afhankelijk van heel veel andere factoren. Dat zat de afgelopen jaren niet altijd mee, maar nu loopt het blijkbaar allemaal wél lekker.’’

Herboren
Daar miszegt ze helemaal niets mee. In dienst van team Skadi oogt de inmiddels 34-jarige Aggie Walsma ineens als herboren. De eerste indicatie daarvan was al een podiumplek in de openingsmarathon in Amsterdam, maar ook daarna reed de schaatsster uit Bolsward sterk en klom ze zelfs naar een tweede plek in het klassement, al moest ze daarna weer voorrang geven aan Ineke Dedden, mede door een val in Deventer.

Die stap naar Skadi kwam min of meer wat toevallig tot stand, vertelt Walsma, die ook nog 32 uur per week werkt als buurtsportcoach. ,,Mijn oude team PTH viel uit elkaar en ik moest dus iets anders vinden. Uit mijn tijd bij Bewustwinkelen.nl kende ik Clarissa van Maaren nog. We hebben even contact gehad en zo is het balletje gaan rollen.’’ In voetbaltermen zou je Walsma kunnen omschrijven als een ’grote aankoop’ voor Skadi, maar zo ziet ze het zelf beslist niet. ,,Nee joh. Zij zochten nog iemand, waren met meer dames in gesprek en uiteindelijk ben ik het geworden. Zo simpel is het.’’

Maar sinds die overstap lijkt alles ineens weer op z’n plek te vallen. Blijkbaar, zegt Walsma nog wat behoudend. ,,Je weet dat natuurlijk nooit vooraf, maar tot nu toe pakt het allemaal heel goed uit, en daar ben ik blij mee.’’ Een echte verklaring heeft ze daar niet direct voor. ,,Het loopt gewoon heel lekker in het team. Dat was al zichtbaar in de eerste wedstrijd, maar bijvoorbeeld ook weer in de tweede in Enschede. Het teamgevoel is goed, niemand verzaakt in de wedstrijden of de trainingen. Het is gewoon top.’’

Duw in de rug
De winst van Walsma in Amsterdam, in de derde etappe van de Vierdaagse, geeft het team van Skadi nog eens een extra duw in de rug. Walsma, lachend: ,,We waren al heel blij met die derde plek in de eerste wedstrijd. Dat was voor een nieuw team met een nieuwe sponsor in het peloton al mooi meegenomen. En dan was er nu ineens een zege die we echt niet zagen aankomen. Ja, we zijn met z’n allen op het ijs wel even gek geworden van vreugde.’’

Voor het team een boost voor Walsma zelf de bevestiging dat ze het nog steeds kan. ,,Precies dat’’, beaamt ze. ,,Dit geeft echt vertrouwen. Weet je, iedereen traint in de zomer, volgt de schema’s. En je kunt dan best voelen dat je lijf oké is, maar dat moet er op het ijs nog wél uitkomen. Dan is zo’n eerste podiumplek mooi meegenomen, maar je er vervolgens ook nog eentje wint, weet je dat je écht een goede zomer hebt gedraaid en dat het met je lijf wel goed zit.’’

Nu kijkt ze uit naar de weken die komen. Met het NK op kunstijs, maar zeker ook de wedstrijden op natuurijs. ,,Ik denk dat we daar als ploeg meer kunnen uitblinken, al vind ik zelf dat een marathonschaatser zowel op kunstijs als op natuurijs uit de voeten moet kunnen. En natuurlijk heb ik wel een lichte voorkeur, en dat is uiteraard voor natuurijs.’’ Ze kijkt daarom met argusogen naar de ontwikkelingen rond de Weissensee. ,,Dat houdt ons echt wel bezig, ja. Die datum van 16 december, de dag van het oordeel over de Weissensee, zit al een tijdje in mijn hoofd. Ik hoop natuurlijk het beste, maar ik vrees het ergste.’’