Evert Hoolwerf wint als eerste ooit alle etappes

Even een paar jaar terug in de tijd, naar de winters waarin de meerdaagse nog niet de Trachitol Trophy heette, maar nog gewoon de KPN Vierdaagse. Er was destijds nóg een Hoolwerf die op weg leek naar winst in alle etappes. De jonge Bart Hoolwerf schreef de eerste drie races op zijn naam, had ook best die vierde kunnen binnenslepen, maar liet de winst daarin uit tactisch oogpunt lopen. Dat was december 2016 en – niet onbelangrijk – het ging nog om de Beloften.

,,Dat wist ik eigenlijk al niet eens zo goed meer’’, bekent Evert Hoolwerf met een lach. ,,Maar nu begreep ik wel dat ik iets heb gepresteerd wat niemand eerder heeft gedaan. Toen er nog een Zesdaagse werd gereden is er wel eens iemand geweest die vier races won, maar ook niet achter elkaar. En álle wedstrijden winnen in een meerdaagse, dat is nooit gebeurd. Tja, dat is toch wel bijzonder.’’

Dat besef komt nu pas, op het moment dat de Vierdaagse alweer een paar dagen achter hem ligt. ,,Weet je, als je in dat evenement zit ben je alleen maar bezig van koers naar koers. En ik lette ook nog een klein beetje op dat klassement, vooral omdat op de laatste dag nog alles overhoop gegooid kon worden doordat de puntentelling zo apart was. Als je het klassement wilde winnen, moest je tot het einde scherp blijven. Gelukkig kwam het allemaal een beetje op een sprint aan en had ik daarin de goede flow te pakken. Dan gaat het een soort als vanzelf. Vooral die laatste rondjes in de sprint. Verstand op nul en rossen. Dat ging prima.’’

Eerste
Zo legde Evert Hoolwerf het rondreizend circus van de vierdaagse overal zijn wil op. Of de karavaan nou stopte in Utrecht, in Den Haag, Amsterdam of Alkmaar; overal drukte de Eemdijker zijn schaats als eerste over de streep. ,,Dat het zó goed ging, kwam ook voor mij wel een beetje als een verrassing’’, bekent de man van team Hoolwerf Heiwerken/AB Vakwerk. ,,Twee weken eerder in Hoorn won ik voor het eerst dit seizoen. Prima. Maar een week later stond ik Tilburg na een rondje of zeventig langs de kant. De wedstrijd ontplofte en wij zaten met een paar man aan de verkeerde kant. Dan ben je gewoon de sjaak. Ik heb me nog laten afzakken om Crispijn Ariëns aan een rondje te helpen, maar daarna was het klaar. Zo’n wedstrijd kan je ook op de eerste dag van die Vierdaagse hebben, en dan is het ineens een heel ander weekend.’’

Maar om zich heen zag hij nu vooral scherpe ploeggenoten. ,,De tandem met Crispijn Ariëns was heel goed. Willem Hoolwerf en Luc ter Haar deden heel veel werk en Gary Hekman steeg ook boven zichzelf uit ondanks het feit dat hij nog steeds niet fit is.’’ De ploeg van coach Roy Boeve kon ook wel een succesje gebruiken, al relativeert Hoolwerf de noodzaak daarvan. ,,Iedereen heeft hoge verwachtingen van onze ploeg omdat we in het laatste seizoen zoveel hebben gewonnen. Maar dat het tot nu toe nog niet helemaal liep, heeft ook redenen. Willem had nog twee wedstrijden schorsing staan, Gary is niet fit en we hebben sowieso al mannetje minder. En ook Crispijn heeft even tijd nodig gehad om te wennen. Dan is het een opeenstapeling van dingetjes, maar is er uiteindelijk niet zoveel aan de hand. Van de buitenkant zien mensen dat misschien niet zo snel, maar wij wilden zelf alleen maar de rust bewaren en toeslaan wanneer we wél goed zijn. Dat hebben we gedaan.’’

Opsteker
Maar ook voor Evert Hoolwerf zelf was de zegereeks een prima opsteker. Hij worstelde een tijdje met zichzelf, hervond het plezier in de ploeg van Boeve en oogde in de Vierdaagse als herboren. Hij blijft bescheiden. ,,Als je vier keer in een goede positie zit om te winnen, is het wel lekker als je het afmaakt. Word je alleen maar tweede en derde, dan gaat dat tussen de oren zitten. Nu valt het ineens allemaal de goede kant op.’’ En over de afgelopen jaren: ,,Twee jaar terug was ik zeker niet slecht, maar had ik een andere rol in de ploeg. Dan blijven de resultaten misschien wat achter als je puur naar de uitslagen kijkt, maar dat betekende niet dat ik slecht reed. Nu zit ik echt wel in een goede flow. Ik heb het heel druk thuis met het werk en met schaatsen, maar dat loopt allemaal. Dat loopt heel goed zelfs. Dan komen de resultaten ook sneller. Als je een goeie kop hebt, kun je wedstrijden winnen.’’

Enig minpuntje is wellicht dat hij die overwinningen boekte in lege ijshallen. ,,Ja, dat is jammer’’, beaamt hij meteen. ,,Zeker omdat we ook nog eens op banen reden waar normaal wel veel volk staat. Als je het verschil ziet tussen de eerste wedstrijd in Amsterdam en deze, dan is dat van volle bak naar leeg. Dat haalt wel wat sfeer uit de wedstrijden. Dat was zondag op de finaledag in Alkmaar ook zo. Een uur na de wedstrijd moet je zorgen dat je eruit bent, want dan gaat de boel dicht. Dat haalt de sjeu wel een beetje weg. Aan de andere kant mogen we ons ook gelukkig prijzen dat we wél mogen rijden. We weten maar al te goed dat het ook anders kan.’’