Column Eric Korver
De vrolijke verschijning van Irene Schouten is de laatste weken niet van de televisie te slaan. Waar er ook wordt geschaatst, je kunt er inmiddels zeker van zijn dat ergens in de uitzending Irene Schouten het beeld vult, vaak gecombineerd met het stemgeluid van interviewer Bert Maalderink. En elke keer weer is het een plezier te kijken én te luisteren naar de schaatsster.
Het is mooi te zien hoe Irene Schouten haar loopbaan heeft ingekleurd. Ze is, daarover zal niemand discussiëren, uitgegroeid tot één van de beste schaatssters ter wereld als het gaat om de langere afstanden. Als ze al niet dé beste is.
Dat ze die status nu heeft bereikt, is geen kwestie van puur talent alleen. Schouten heeft een lange weg afgelegd, waarin ze vaak viel, maar veel vaker weer opkrabbelde. Steeds weer met een doel voor ogen. En ook steeds weer met dat arbeidsethos dat ze van huis uit meekreeg. Op de kleigrond van het West-Friese land is geen plaats voor poppetjes. Daar moet worden aangepakt, en die mentaliteit laat Schouten ook als sporter zien.
En natuurlijk is dat ook een beetje inherent aan het marathonschaatsen, waar Irene Schouten met name opgroeide als schaatsster. Daar is hard werken de standaard en hebben ze weinig op met franje en opsmuk. Dat ‘doe-maar-gewoon’ karakter kenmerkt haar nog steeds. Ook in de wereld van de langebaan, die toch weer heel anders in elkaar zit. Al die arbeid betaalt zich nu uit in prestaties, en dat is mooi om te zien.
Zeker net zo mooi is te zien hoe Irene Schouten zich als mens ontwikkelde. De eerste kennismaking dateert alweer van lang geleden, toen Schouten als tiener debuteerde in de marathons. Jong, onzeker, tikkie verlegen soms zelfs. Als er aandacht was voor een prestatie, dan onderging ze die altijd omdat het moest.
Toevallig kwamen we onlangs nog een oud interview tegen met Irene Schouten, uit de jaren waarin we die nog maakten voor KNSB-TV of schaatsen.nl. Het verschil met de huidige Irene is levensgroot. De spontaniteit en de ontwapenende lach waarmee ze een door de schaatsers toch ‘gevreesd’ interviewer als Maalderink zelfbewust tegemoet treedt, is heerlijk om te zien.
Irene Schouten heeft zich in rap tempo opgeworpen als de lieveling van het Nederlandse schaatspubliek. Niet alleen vanwege haar prestaties, maar zeker ook om wie ze is en hoe ze zich presenteert.
Het is haar gegund.
En hopelijk kan diezelfde Irene Schouten straks in Beijing zomaar eens voor historische prestaties zorgen. Ook dat is gegund, net zoals wij het die andere Nederlandse schaatsers die op het olympische ijs in actie komen óók gunnen.
Laten we in februari lekker voor de buis kruipen en genieten van prachtige topsport, met hopelijk lekker veel Hollands succes.
Veel lees- en kijkplezier!
Eric Korver
Ingmar Kuper
