Suzanne Schulting kan met vier plakken naar huis

De prachtige zege van Schulting, die in de finale haar schaats net even eerder over de finish drukte dan de Koreaanse Min-Jeong Choi, was de climax van een bizarre dag voor de shorttrackers, waarop de gierende emoties ook niet aan Schulting (24) voorbijgingen. Ze zag het verdriet van de mannen, die een rampzalige dag kenden. Valpartijen op de 500 meter, een gemiste finale op de relay; alles ging mis. En dat bracht zelfs de doorgaans stoïcijnse bondscoach Jeroen Otter van zijn stuk. Ook hij huilde tranen van verdriet, al verborg hij die achter zijn mondkapje.

Schulting kreeg het allemaal mee. De shorttrackers delen immers de kleedkamer, waar de mannen uithuilden na hun gemiste kans op de relay. Schulting was daar net weg. ,,Maar ik zag natuurlijk wel het verdriet van de jongens.’’ En ook van Otter. ,,Voor hem was dat natuurlijk ook vreselijk. Een rollercoaster. We hebben er heel even over gesproken en daarna heb ik gezegd dat de knop nu wel om moest, dat er voor mij een finale wachtte. Dat hebben we gedaan, waarna we de tactiek hebben besproken.’’

Het tekent de absolute klasse van Schulting dat ze zich daarna kon afsluiten van al die ellende om haar heen en zich focussen op de taak die voor haar lag. Dat ze in staat was te doen wat ze het beste en het liefste doet: keihard rijden en winnen. In die finale was zij de prooi waarop werd gejaagd, terwijl ze zelf de jacht had geopend op prolongatie van haar olympische titel, iets wat voor haar bijna 25 jaar geleden alleen de Koreaanse Lee-Kyung Chun presteerde.

Spanning

En daarna werd Suzanne Schulting even gek. Ze schreeuwde, zwaaide met de armen, balde haar vuisten en vloog in de armen van Xandra Velzeboer. ,,De spanning van de hele dag kwam eruit’’, verzuchtte ze. ,,Ik was echt zó zenuwachtig, niet normaal. Ik voelde me echt supergoed, maar dan moet je het tot en met de finale toch nog even doen. Ik kan bijna niet geloven dat het weer is gelukt.’’

In de kwartfinale toonde ze al haar vorm en snelheid in de vorm van een wereldrecord. Dat gaf vertrouwen, stelt Schulting. ,,Ik wilde dat wereldrecord ook heel graag, maar had nooit verwacht dat ik dat hier in Beijing zou rijden. Eigenlijk wilde ik dat ook liever niet, omdat het heel veel energie kost. Maar ik kon het doen met hulp van Xandra, die heel hard startte waardoor we meteen snelheid hadden, waarna ik ‘m kon doortrekken. Maar een wereldrecord, nee, dat had ik echt niet verwacht. Was ik ook geen moment mee bezig geweest.’’

Maar het was vooral ook de druk die eruit kwam, vervolgde ze. Schulting weet immers al vier jaar lang dat ze in Beijing haar titel zou moeten verdedigen. In die vier jaar groeide ze als shorttrackster enorm. Waar de titel in Pyeongchang nog een verrassing was, ontpopte ze zich daarna als de beste van de wereld. Waar ze kwam, won ze vrijwel altijd. Dan ligt er ineens ook een totaal ander verwachtingspatroon voor de Spelen in Beijing. ,,Maar het is helemaal niet vanzelfsprekend dat ik hier even de titel ga pakken. In shorttrack is eigenlijk níets vanzelfsprekend. Kijk hier ook naar de finale, zóveel goeie atleten. Dat het me dan juist in deze sport lukt om het wéér te doen, dat geloof ik nog niet eens helemaal.’’

Bijzonder

De verrassende derde plaats voor Hanne Desmet maakte voor Schulting het succes compleet. De Belgische traint al heel lang mee met de Nederlandse ploeg en wordt meer gezien als teamgenoot dan als rivale. ,,Dat zij de bronzen plak wint, is zó bijzonder. Dag in, dag uit trainen we samen, en dan pakt je trainingspartner ook een medaille. Ik zag op een gegeven moment ook het hele team staan, en dan ben ik zo trots op ze. Zonder hen had ik dit absoluut niet gekund.’’

Maar ze zag ook de realiteit onder ogen, nam het verdriet van de mannen mee in haar gevoel. Ze zag het voor haar race gebeuren, vertelde Schulting. ,,Je probeert je daardoor niet te veel laten afleiden, maar als je dan bij de jongens dat verdriet ziet, is het wel heel dubbel allemaal. Dat laat heel erg zien dat onze sport weliswaar verschrikkelijk mooi is, maar soms ook gewoon verschrikkelijk. Dat je het op zo’n manier, op een paar duizendsten niet kan halen. Wat dat betreft was het ook echt gewoon een kutdag, als ik dat zo mag zeggen.’’

En vervolgens liet Suzanne Schulting zien dat ze ook gewoon menselijk is. Dat ze een killer op het ijs kan zijn, maar dat onder dat laagje onaantastbaarheid heel veel gevoel zit. Ook bij Schulting kwamen de emoties als het ging over haar familie. Dat de hal in Beijing vrijwel leeg is, boeide haar nauwelijks. ,,Dat zijn we na bijna twee jaar al een beetje gewend.’’ Maar dat haar ouders Jan en Hannie er niet konden zijn, brak haar hart. ,,Dat zij hier niet op de tribune kunnen zitten om dit mee te maken’’, stamelde Schulting, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. ,,Zo vaak rijd je geen Olympische Spelen. Dat zij er niet bij zijn, vind ik het allerlastigste.’’