Ireen Wüst schrijft in haar laatste Spelen olympische historie
Wát een achtbaan van emoties maakte Ireen Wüst van de olympische 1500 meter. Eerst al die fantastische rit, die geweldige tijd. Vervolgens de ontlading en daarna dat interview waarin ze half Nederland meesleepte in haar emoties. Zelden zal een olympische gouden medaille zó nationaal omarmd zijn. Met een zesde plaats op de 1000 meter nam ze vervolgens afscheid van het olympische podium.
Natuurlijk had Ireen Wüst niets meer te bewijzen in Beijing. Ze was immers al de beste olympiër die we in Nederland ooit hebben gehad. Ze had al een carrière waar je alleen maar met respect naar kunt kijken, en een erelijst waarin geen hiaten meer voorkwamen. Wüst wilde vooral naar Beijing om haar titel op de 1500 meter te verdedigen, en daarom slaakte ze ook een zucht van verlichting na het kwalificatietoernooi. ,,Het zou toch een heel hard gelag zijn en heel pijnlijk als ik niet in Beijing de 1500 meter zou mogen rijden. Ik had 7 februari toch wel omcirkeld in mijn agenda’’, zei ze destijds.
En die zevende februari werd een magische dag. Een dag zoals ze daar eigenlijk niet eens over had durven dromen. Een perfecte rit, een tijd van 1.53,28 waarmee ze ook het olympisch record uit de boeken reed, en uiteindelijk die gouden plak omdat ook Miho Takagi niet kon wat Wüst deze dag wél kon. ,,Ik zit nu in die droom, in een fantastische film’’, stamelde de geëmotioneerde Wüst na afloop.
Spanning
,,Het is’’, vervolgde ze, ,,toch niet normaal meer. Ik voelde me al de hele tijd goed, rijd een toprace op het juiste moment, en dan is het daarna toch weer retespannend.’’ Opnieuw zat ze op het middenterrein in spanning. De handen soms voor de ogen, de blik op de klok. ,,Die laatste rit met Miho Takagi. Net onder mijn tijd, net erboven, dan er weer op en dan toch weer ietsje eronder. Dan ga je van binnen helemaal kapot. Maar dat het dan toch weer lukt… Het slaat eigenlijk helemaal nergens op. Ik heb er geen woorden voor.’’
Inderdaad zijn er eigenlijk geen woorden voor de olympische verrichtingen van Ireen Wüst die, zoals ze het zelf omschreef, als negentienjarig broekie meteen goud ophaalde in Turijn. En dan staat ze zestien jaar later als 35-jarige wéér met olympisch goud om haar nek. In de jaren daartussen bouwde ze gestaag door aan een olympische legende die z’n weerga niet kent. Niet in Nederland, maar inmiddels ook niet meer daarbuiten.
Niemand, maar dan ook helemaal niemand, slaagde erin vijf Olympische Spelen achter elkaar individueel goud te winnen. Maar Wüst voltooide die bizarre reeks in Beijing. Na Turijn 2006 volgde goud op de 1500 meter in Vancouver, goud op de 3000 in Sochi, goud op de 1500 in Pyeongchang, en tussendoor in Sochi nog eens goud op de ploegachtervolging. Zes gouden plakken is fantastisch, maar het is vooral die serie van vijf opeenvolgende Spelen individueel goud die ook internationaal veel aandacht trok. Niet voor niets haalde Wüst wereldwijd de media. En dan hebben we het nog niet eens over de vijf zilveren en een bronzen plak, die haar olympische oogst op twaalf medailles brengt.
Belangrijk
Superlatieven waren er meer dan genoeg voor Wüst. Maar ook vragen. Want hoe is het mogelijk dat iemand niet alleen zestien jaar aan de wereldtop blijft, maar ook nog eens steeds op het juiste moment boven zichzelf uit weet te stijgen. ,,Een wedstrijd als deze maak ik altijd heel belangrijk in mijn hoofd’’, vertelde Wüst. ,,Daar groei ik echt naartoe, zowel fysiek als mentaal. Ik had heel veel zenuwen voor de wedstrijd, maar die heb ik juist nodig om het beste in mezelf boven te brengen. Dat voelt niet altijd fijn, maar ik weet ook dat ik dat gevoel nodig heb.’’
Eigenlijk ontbrak er maar één ding aan de uitgekomen olympische droom van Ireen Wüst: haar familie. Vriendin Letitia moest het doen met een facetime-gesprekje, net als haar ouders. ,,De mensen die me dierbaar zijn had ik er op dit moment heel graag bij willen hebben’’, zegt Wüst. De woorden brengen bijna meteen emoties met zich mee. ,,Letitia, mijn ouders, ik mis ze gewoon heel erg hier.’’ En natuurlijk Paulien van Deutekom, haar hartsvriendin die drie jaar geleden veel te vroeg overleed. ,,Normaal zou ik met haar nu schreeuwend aan de telefoon hangen’’, zegt ze, terwijl de tranen over haar wangen rollen. ,,Ik mis haar nog elke dag, maar juist op dagen als vandaag mis ik haar nog eens extra.’’ Het is het moment waarop je een hart van beton moet hebben om niet met Wüst mee te huilen, als de tranen er al voor die tijd niet waren.
Zo is het niet alleen de absolute sportvrouw Wüst die respect verdiend, maar wordt ze ook in vele harten gesloten omdat ze ook haar kwetsbare kant laat zien. De topsporter Wüst is iemand van wie we nog vele jaren zouden willen genieten. En misschien ook wel kúnnen genieten, ware het niet dat Beijing echt haar laatste stunt is. Daarna is het afgelopen. En de reden daarvan deed ze in Beijing uit de doeken. ,,Ik wil graag kinderen.’’
