Afscheid met hoofdprijs

Lisa van der Geest is pas 28 en ze zou met gemak nog jaren meekunnen. Dat beseft de marathonschaatsster uit Warmond maar al te goed. Maar daar begint ze niet meer aan. ,,Ik rijd nu tien jaar mee op het hoogste niveau en dan komt er een moment dat je andere keuzes maakt’’, vertelt de rijdster van Team Turner. ,,Twee jaar geleden heb ik al eens op het punt gestaan om te stoppen, maar destijds was dat omdat ik wilde beginnen met de beroepsopleiding advocatuur. Nu vind ik het na tien jaar marathonschaatsen gewoon goed zo.’’

In die tien jaar groeide Lisa van der Geest uit tot één van de meest prominente rijdsters in het peloton. Een alleskunner, die levensgevaarlijk was in de sprint, maar ook in ontsnappingen en op natuurijs goed uit de voeten kon. Ze won zo’n beetje alles wat er te winnen viel; van een reeks cupwedstrijden tot de Alternatieve op Weissensee en het natuurijs in het Zweedse Luleå.

Toch zijn er nog hiaten op haar palmares. ,,Dat Nederlands kampioenschap op kunstijs heb ik nooit kunnen winnen’’, geeft ze zelf meteen al aan. Het is een gegeven waar ze zelf niet zo mee zit. ,,Ik ben trots op de ruim twintig wedstrijden die ik op het hoogste niveau heb gewonnen, maar ik kijk ook met een heel fijn gevoel terug op de wedstrijden die ik zelf niet won, maar wel een bijdrage leverde aan een mooi resultaat van een ploeggenoot.’’

Spannend

In Den Haag vulde ze een ander hiaat in haar erelijst op. De Marathon Cup ontbrak nog, maar die mocht ze nu dus ook bijschrijven. Dat hing er wel om, want concurrente Ineke Dedden zat haar op de hielen, terwijl Van der Geest zelf kampte met de naweeën van corona. ,,Dan lig je op bed, hang je op de bank. Allemaal niet heel goed voor je gestel. Op dag vier schoot het ook nog in m’n rug en was het nog even spannend of ik in de finale wel kon starten.’’

Dat lukte gelukkig wel, waarna in Den Haag de kracht van Team Turner weer eens bleek. Gezamenlijk zetten Iris van der Stelt, Merel Bosma en Dieuwertje van Kalken hun leidende ploeggenoot zoveel mogelijk uit de wind, waarna het binnenhalen van de Marathon Cup geen probleem meer was. ,,De kroon op het werk van het team’’. Vond Van der Geest, die altijd zei niet voor het klassement te willen rijden. ,,Omdat ik gewoon heel erg houd van de aanval en vanuit die aanval dagzeges proberen te halen. Maar als je dan toch zo goed staat, is het misschien allebei mogelijk. De meiden wilden er graag voor rijden en als je die steun krijgt, moet je er gewoon voor gaan.’’

Mooie strijd

Het tekent Van der Geest dat ze de lof vooral het team toezwaait, maar voor haarzelf heeft de winst van de cup zeker ook betekenis. ,,Ik vind het mooi, ja. Deze prijs had ik nog niet. Eerder werd ik wel een paar keer tweede, onder andere na een mooie strijd met Elma de Vries. Nu was het vooral strijd met Ineke Dedden en dit keer pak ik ‘m wel. In de laatste kans. Nu sta ik toch in een mooi rijtje van cupwinnaars, waarin ook Iris al staat.’’

Het is hoe dan ook haar laatste prijs op kunstijs. Zelfs het gemis van een seizoen in één team met haar jongere zus Loesanna trok haar niet over de streep, ook al is dat wel iets dat haar aan het hart gaat. ,,Daar heb ik nog wel heel erg over nagedacht, want ik vind het echt jammer dat dat er nooit van is gekomen.  Maar als ik daarvoor zou kiezen, wil ik er ook wel helemaal voor kunnen gaan. Niet dat ik een blok aan haar been ben. En ik denk dat ik dat niet meer voor de volle honderd procent kan opbrengen. Bovendien, ze redt het ook prima zonder mij. Kijk maar wat ze dit seizoen doet.’’

Niet klaar

En dus is er afscheid met een hoofdprijs na een seizoen waarop ze tevreden terugkijkt. Zelf boekte ze één zege, maar dat is niet eens waar het haar om gaat. ,,Dat iedereen van het team op het podium heeft gestaan vind ik heel mooi. Wedstrijden winnen is gewoon heel moeilijk dit seizoen, met heel veel kanshebbers in het peloton. En het winnen van de cup is natuurlijk bijzonder. Daar hebben we met z’n vieren hard voor gewerkt.’’ En dan, op besliste toon: ,,Maar het is nog niet klaar hè. We gaan nog naar Zweden en daar willen we graag iets moois laten zien.’’

Het is haar laatste trip met ‘de meiden’. En dat is iets dat Lisa van der Geest met weemoed zal beleven. ,,Zo is het wel, ja. De laatste keer samen op vakantie. Oh nee, dat mochten we niet zeggen, hahaha. Maar dat is wel uniek aan dit team. We zijn echt vriendinnen. En naar Zweden gaat onze fysio Zoey van den Bosch mee, ook een vriendin, net als onze manager Michelle de Bruin. Dat wordt een heel mooie week. Of ik dat ga missen? Natuurlijk. Dat is wat ik écht ga missen, met de meiden op pad zijn, met elkaar strijden en lief en leed delen. Zeker.’’