Bart Hoolwerf kiest met Reggeborgh voor een ander pad

Hij vertelt zijn verhaal een paar dagen voor de start van het marathonseizoen in Amsterdam. Daar zal hij aan de start staan, zegt Bart Hoolwerf (24), maar dat is geen beeld dat het peloton nog heel vaak zal zien. ,,Natuurlijk hangt het allemaal af van plaatsingen en zo, maar deze winter zal ik zeker niet heel veel marathons rijden’’, onthult Hoolwerf. ,,De eerste wel, omdat Ronald Haasjes dan langs de kant staat. En ook het NK, omdat dat op zondag is en Ronald dan niet rijdt. Voor het overige zal ik meer langebaanwedstrijden rijden en me bijvoorbeeld proberen te plaatsen voor het NK Allround. De focus ligt nu echt meer op de mass-start en de langebaan, met af en toe wel een marathon. Ja, inderdaad dezelfde benadering als Irene Schouten en Jorrit Bergsma. En zij hebben laten zien dat het werkt. Daarnaast is het soms ook lekker een weekend te kunnen doortrainen of rust te nemen.’’

Zijn keuzes zijn een gevolg van de ervaringen bij Jumbo-Visma, de ploeg waar hij afgelopen seizoen uitkwam in het marathonteam van Peter de Vries, Hoolwerf kreeg er ook kansen zich te laten zien op de mass-start, precies zoals hij voor ogen had. Want de schaatser uit Eemdijk streefde doelen na. Doelen die hij zich al stelde in samenspraak met broer Evert, met Gary Hekman en Roy Boeve, zijn trainer bij AB Vakwerk/Hoolwerf Heiwerken. ,,De mass-start sprak me aan, een supermooie afstand waar ik me meer in wilde verdiepen. Het doel was het hoogst haalbare, naar de grote toernooien. In de marathon is die kans er niet, kun je hooguit Nederlands kampioen worden of als we het ooit mogen meemaken de Elfstedentocht winnen. Maar ik wil het maximale eruit halen, wil naar een WK. En het eerste doel is nu een eindtoernooi rijden op de langebaan.’’

Te vroeg

Die intentie was er dus al vóór de overstap naar Jumbo-Visma. Maar het plan kwam te vroeg, merkte Hoolwerf al snel. ,,Ik kwam net kijken. Wist wel dat er potentie in zat, maar op dat moment was dat niet reëel met de kleppers die er toen reden. Ik heb het wel in mijn achterhoofd gehouden, heb mijn trainingen erop gericht, zodat ik er wel beter in zou worden.’’

De interesse van Jumbo-Visma paste in dat plaatje. Hoolfwerf sprak openlijk met Boeve over de belangstelling en ze kwamen allebei tot de conclusie dat de topsportomgeving van de gele brigade de beste plek was waar hij op dat moment kon zijn. ,,Gezien de faciliteiten, de financiële verschillen en nog veel meer was de beste keuze een overstap te maken. Maar Boeve liet meteen weten dat ik altijd terug mocht komen. We gingen goed uit elkaar.’’

Bij Jumbo-Visma vond Bart Hoolwerf wat hij zocht. De ploeg beviel hem, hij leerde er veel en maakte flinke stappen. ,,En ik bereikte mijn eerste doel door een titel te pakken op de mass-start. Mocht ik ineens de Worldcups in. Dat was nieuw voor mij en ook weer een stap, al viel dat in het begin best tegen.’’

Die eerste internationale kennismaking was voor Hoolwerf een openbaring. ,,Stond ik daar ineens tussen de wereldtop. Olympisch kampioenen, wereldkampioenen. Dan voel je jezelf even een heel kleine jongen. Het was allemaal nieuw en spannend, ik keek overal een beetje van op. Voor mijn gevoel stond ik er best goed voor, ook door de massastarts die ik in Nederland had gereden, en de trainingen voelden best prima. Maar in die halve finale werd ik een beetje overdonderd. Misschien niet gek, maar je komt daar wel met een doel, wilt jezelf graag laten zien. Voor mij was het één grote teleurstelling. Als je voor Nederland naar een Worldcup wordt gestuurd, wordt er ook wel iets van je verwacht. Ik schaamde me daar echt een beetje.’’

Hakblok

Hij kwam er op hardhandige wijze achter dat het mondiale niveau toch weer even wat anders was dan de tegenstand in eigen land. Na die gemiste finale ligt in het verwende Nederland schaatsland je hoofd meteen op het hakblok. Hoolwerf merkte onmiddellijk dat hij veel meer onder een vergrootglas lag dan op de marathon ooit het geval was geweest. ,,Er zijn best veel mensen die er wat van vinden, en eigenlijk moet je je kunnen afsluiten van alles er omheen om echt goed te kunnen presteren. Maar nadat ik de eerste finale miste, kwam het commentaar meteen al binnen. In het begin las ik nog alle kanalen, wilde ik weten wat er op stond. Eigenlijk een beetje dom om te doen. Je gaat je zitten opvreten en de frustratie bij jezelf wordt alleen maar groter. Op dat moment allemaal zwaar klote.’’

Hij voelde dat de druk op de volgende race in Calgary van alle kanten toenam. ,,Niet alleen de media, ook andere rijders en coaches hielden me in de gaten. Voor sommige schaatsers was het cruciaal, want ik moest de negende startplek op de Spelen veiligstellen. Er stond echt knetterveel druk op. De halve finale ging gelukkig goed, en daarmee viel er een last van mijn schouders. En dan rolt er vervolgens zo’n finale uit waarbij je meteen de winst pakt.’’ De emotionele ontlading die volgde, vertelde het hele verhaal. ,,Alles kwam eruit. Eerst de finale missen en vervolgens meteen winnen. Het was bijna een droom.’’

Bevestiging

Meer dan dat. Het was voor Hoolwerf ook de belangrijke bevestiging dat hij wel degelijk goed genoeg was voor mondiaal topniveau. ,,En die bevestiging had ik ook wel even nodig. Na die halve finale wist ik wel dat ik een massasprint nog niet zou kunnen winnen, maar ik had wel het idee dat ik me in de strijd kon mengen. Het was niet zo dat ik er als Bambi tussen reed.’’

Gek genoeg duwde dat succes Bart Hoolwerf ook naar de uitgang bij Jumbo-Visma, zeker nadat bekend werd dat Reggeborgh zijn oude team overnam. Boeve belde hem met de mededeling dat er daardoor veel veranderde, dat de mogelijkheden van het nieuwe team zowel qua faciliteiten als financieel groter werden en dat alles gerealiseerd kon worden wat Hoolwerf nodig had om zijn doelen te bereiken. ,,Vergelijkbaar met Jumbo-Visma. Denk erover na, zei Boeve. Ik moest me niet verplicht voelen, maar alles op een rijtje zetten en kijken wat ik bij Jumbo-Visma had en bij Reggeborgh kon krijgen. Het plan dat we eerder hadden gemaakt, lag er nog steeds.’’

Hoolwerf ging om de tafel bij Jumbo-Visma, overlegde met Peter de Vries en uiteraard Jac Orie. ,,Ik had aangegeven dat ik bij Jumbo een stapje extra wilde doen richting mass-start. In die Worldcups merkte ik dat als ik echt wat wil op dat onderdeel, ik meer moest doen en echt de focus op die massastart moest leggen. De marathon moest dan ’erbij’ in plaats van marathon en dan mass-start erbij. Die mass-start moest echt hoofddoel zijn, alles voor doen, alles voor laten. Ook in trainingen. Alleen dan kun je je meten met de wereldtop, zo hoog is dat niveau op dit moment.’’

Probleem

Maar die ambitie leverde een probleem op bij Jumbo-Visma. Hij belde nog met Orie, die op dat moment in Beijing zat voor de Spelen. ,,De communicatie was niet ideaal, maar Orie maakte me wel duidelijk dat we konden doorgaan op de manier waarop we dat seizoen hadden gewerkt. Bij Jumbo is er een langebaanploeg, een sprintploeg en dus een marathonploeg. Binnen die organisatie zijn wel wat dingen mogelijk, maar specifiek aan de mass-start werken zoals ik in mijn hoofd had, werd lastig. Ik kreeg de vrijheid om de mass-starts te rijden, maar bleef wel gewoon onderdeel van het marathonteam en moest dus ook gewoon de marathons rijden. Blijven doen wat we al deden dus.’’

Dat was niet wat Hoolwerf wilde. Zijn zege in Calgary smaakte naar meer, en het besef dat er meer moest gebeuren om structureel mee te doen met de wereldtop kon hij niet omzetten in daden. ,,Dat speelde allemaal mee in het besluit over te stappen naar Reggeborgh’’, erkent hij. ,,Vooral na die overwinning had ik het gevoel dat dit iets was waar ik mee wilde doorgaan, waar ik nog beter in wilde worden en me wilde mengen in de strijd. Ik kijk echt met heel veel bewondering naar Bart Swings, hoe hij al heel lang bezig is om bij de wereldtop te komen en na al die jaren de mooiste prijs pakt die er is. Dat wil ik ook. En ik wil er álles voor doen en álles voor laten. Dit is waar ik me de komende jaren echt op wil focussen en zien wat ik er maximaal uit kan halen.’’

Meebepalen

Bij Reggeborgh proefde hij de ambitie, zag hij de mogelijkheden. ,,Die ploeg wil echt aan de gang gaan met de teamonderdelen, met de ploegachtervolging en de mass-start. En ik kon meebepalen, had iets te zeggen over hoe ik dat richting de massastart graag zou willen hebben. Dat sprak mij heel erg aan. Weet je, bij Jumbo staat al jaren zó een sterke ploeg met en zó een goede basis, daar ga je als Bart Hoolwerf niets aan kunnen veranderen. Moet je ook niet willen, want zij hebben aangetoond dat het voor hen werkt. Maar voor mezelf was het duidelijk: als ik in de mass-start meer wil doen, moet ik er ook meer op trainen om er echt beter in te worden. Die mogelijkheden waren er binnen Reggeborgh nu wel en dat spraak me heel erg aan.’’

Daarom koos hij in februari al voor Reggeborgh, voor een terugkeer naar een vertrouwde omgeving. Een ’knettermoeilijke keuze’, zoals hijhet zelf zegt. ,,Je gaat wel weg bij de beste ploeg van Nederland. Een leuke ploeg, waar ik een goede klik had met de jongens en waar ik echt een leuke tijd heb gehad. Jammer, ja. Maar soms moet je lastige keuzes maken om te doen wat je écht wilt. En dat geeft geen garanties hè. Dit is best een risico omdat alles echt nieuw is. Het kan ook best tegenvallen, maar dan heb ik het in ieder geval wel gedaan op mijn manier.’’

Warm bad

De terugkeer in het groen voelde als een warm bad. Vertrouwde omgeving, vertrouwde gezichten. ,,In grote lijnen staan daar nog dezelfde rijders’’, weet hij. Broer Evert, neef Willem, Gary Hekman en Roy Boeve zijn er nog steeds. ,,En met Crispijn Ariëns reed ik al drie jaar samen bij Okay Fashion & Jeans. Alleen Ronald Haasjes is nieuw.’’

Al snel na het vorige seizoen werd een begin gemaakt met de voorbereiding. Eerst werden de koppen bij elkaar gestoken. ,,Hoe wilden we het aanpakken, wat was er nodig richting mass-start en waar konden we stappen maken. Daar zijn we al snel mee aan de gang gegaan. Er is met Wilbert Broekhuizen een nieuwe trainer bij gekomen, die komt uit de wielersport. Hij doet de fysieke trainingen: de basis verbeteren, veel wielrennen en zorgen dat je fysiek echt topfit bent. Roy Boeve heeft specifieke trainingen voor de massastart ontwikkeld en koersgerichte trainingen. Zo hadden we best vroeg een heel plan, en daar ben ik blij mee. Ik denk echt dat we al winst hebben gepakt door zo vroeg aan de slag te gaan.’’

En de route naar de mass-start legt hij samen af met broer Evert. ,,Die heeft aangegeven dat hij ook meer focus wil leggen op de langebaan en mass-start. In het verleden heeft hij op dat onderdeel ook Worldcup gereden en ook het podium gehaald. Hij weet hoe het gaat in dat wereldje en wat ervoor nodig is. En het is natuurlijk hartstikke mooi dat als broers te kunnen oppakken.’’

Goed en gretig

Inmiddels hebben ze al drie keer een mass-start achter de rug. Bart Hoolwerf won er eentje, Evert Hoolwerf eveneens. Hij is best tevreden. ,,Ik merk dat ik in verschillende opzichten weer een stapje heb gemaakt. Ben stabieler, schaatstechnisch beter en fris in m’n hoofd. We hebben laten zien dat we goed en gretig zijn.’’

Hij heeft het ook naar zijn zin, vertelt hij. ,,Zeker. Ik ben blij met mijn keuze. Het was een mooie zomer, waarin we ook wat andere dingen hebben gedaan. Soms beste aparte dingen, maar vooral leuke dingen. Die vrijheid hebben we, mits het verantwoord is natuurlijk.’’ Zo stond hij in het Zweedse Halmstad aan de start voor een wedstrijd op de gravelbike. Hoolwerf lacht. ,,Kwam door Hekman en Boeve. Die doen dat vaker. We zaten in juli in Inzell en zij hadden twee weken later zo’n wedstrijd. ’Ga mee’, zeiden ze. Heb ik gedaan, waarom niet. En ik vind het nog leuk werd ook, een beetje jakkeren door die bossen. En het ging nog best goed ook.’’