Liefde voor Luleå

Nederlandse schaatsliefhebbers zwermen al jarenlang uit over de wereld, op zoek het beste ijs op de mooiste plekken. Natuurlijk is de Oostenrijkse Weissensee met voorsprong de meest populaire plek. Maar steeds meer Nederlanders beginnen nu Zweden te ontdekken. En dat is niet meer dan terecht als je dat vraagt aan voormalig Open Nederlands kampioen Jouke Hoogeveen.

Je kunt het zo gek niet bedenken of Nederlanders hebben er door de jaren heen wel geschaatst. Van de Weissensee en de Plansee in Oostenrijk tot Kalavesi in Finland en Sylvan Lake in Canada. En dat zijn nog ’gebruikelijke’ plekken. Ze waren ook op de Gele Rivier in China, in Patagonië in het uiterste puntje van Zuid-Amerika, en in Mongolië. Leuk voor het avontuur natuurlijk allemaal, maar het hoeft helemaal niet zo ver. Binnen handbereik is ook het natuurijs van Zweden.

Het peloton van de marathonschaatsers heeft daar inmiddels uitgebreid ervaring mee. De afgelopen jaren streken zij neer in onder andere Borlänge en Falun om te schaatsen op het Runnmeer, in Mora voor het ijs van het Siljanmeer, terwijl er daarnaast ook ijs werd geboden bij Östersund. Maar inmiddels heeft het noordelijk gelegen Luleå – zo’n honderd kilometer ten zuiden van de poolcirkel – wel de harten gestolen van de marathonrijders.

Jouke Hoogeveen is één van de beste marathonschaatsers op natuurijs van de laatste tien jaar, en misschien wel de beste. De inmiddels 43-jarige Hoogeveen stopte bijna drie jaar geleden, maar keert deze winter terug naar Zweden. Naar zijn geliefde Zweden kunnen we beter zeggen, want Hoogeveen heeft bijzondere herinneringen aan het land. ,,Ik won daar in 2009 mijn eerste wedstrijd op natuurijs. Dat was een grote verrassing voor iedereen, maar vooral ook voor mezelf. Vanaf toen was ik één van de natuurijsmannen, en dat ben ik altijd gebleven. Weet je, het leven van topsporters gaat met pieken en dalen. Het is heel vaak verliezen en worstelen met vertrouwen. Maar in Zweden heb ik dat altijd weer teruggevonden.’’

Foto Timsimaging / Neeke Smit

Eén met natuur

Hoogeveen had aan het einde van zijn loopbaan een indrukwekkende erelijst bijeen gereden. Daarop prijkten maar liefst vier grote zeges op Zweeds natuurijs. Het valt hem ook niet zwaar om uit te leggen wat er zo mooi is aan schaatsen in Zweden. ,,Weet je’’, zegt hij lachend, ,,het is een beetje hetzelfde gevoel als dat je op een camping staat ergens op het Franse platteland en ’s nachts naar het toilet moet. Dan voel je je heel klein. Opgenomen door de natuur en één met de natuur. Dat heb je in Zweden ook. Dan rijd je door zo’n gigantisch leeg landschap met oneindige bossen om je heen, een oneindige zee of meer. Je hebt daar met niemand wat te maken als je op het ijs bent. Je ziet het ijs, je ziet een kustlijn, een bos of een eiland en heel in de verte de skyline van een stad. Dat vind ik echt het mooie, die weidsheid.’’

Ook op de Weissensee reed – en won – Jouke Hoogeveen graag. Maar da’s toch wat anders, stelt hij. ,,Daar ben je eigenlijk heel geborgen, met die bergen om je heen. Prachtige omgeving, maar eigenlijk is het ook gewoon een soort megagrote buitenijsbaan. Supergezellig, maar in Zweden is het echt menens. Dat is geen ijsbaan, dat is overleven op zee.’’

Liefde

Hoogeveen is in februari in Luleå om toerrijders te begeleiden. En er is niemand van wie enthousiaste schaatsers meer kunnen opsteken van rijden op natuurijs dan van de man uit Heiloo, die oprechte liefde voelt voor de kustplaats in Zweeds Lapland. ,,Voor het marathonpeloton is de trip naar Luleå eigenlijk al een beetje gewoon geworden. We komen er inmiddels alweer jaren. Maar het is niet gewoon. Schaatsen in Luleå is een geweldige ervaring in fantastische omstandigheden en een prachtige omgeving. Je schaatst op zee, ziet een ingevroren olietanker en ijsbrekers terwijl je langsrijdt, mannen die aan het ijsvissen zijn. En dat kan je er zelf natuurlijk ook allemaal doen. IJsvissen, een hondensleetocht, sneeuwscooteren. Dan heb ik het nog niet eens over het noorderlicht, dat zomaar boven je hoofd kan ontbranden. Het is zó gaaf dat ik alleen maar elke schaatser kan aanraden dit in ieder geval één keer in je leven mee te maken. Zoiets moet gewoon op je bucketlist.’’