Miel Rozendaal en zijn bijzondere zege in Calgary

Nog altijd de wereldkampioen
Het aantal hoofdprijzen is beperkt voor marathonschaatsers. Een Nederlandse titel is top, een zege op een 200 kilometer is de heilige graal. Maar in 2005 kwam daar opeens een mooie prijs bij. Op de befaamde Olympic Oval in Calgary was er voor de marathonrijders ineens een wereldtitel te verdienen. Het was uiteindelijk Miel Rozendaal die daar winst de winst en die titel pakte, en zich tot op de dag van vandaag nog wereldkampioen mag noemen.

Miel Rozendaal stopte inmiddels alweer lang geleden. De 49-jarige Noord-Hollander reed in januari 2009 zijn laatste wedstrijd. Dat was de Aart Koopmans Memorial op het ijs van de Weissensee, de plek waar hij zeven jaar eerder één van zijn mooiste overwinningen boekte, namelijk de Alternatieve Elfstedentocht.

Dat was een tijd waarin Rozendaal tot de absolute top van het peloton behoorde, en uiteindelijk zelfs ook op de langebaan namens Nederland uitkwam in de Worldcup. Met regelmaat pakte de alleskunner uit Warmenhuizen zijn overwinningen mee. Hij kwam uit voor de beresterke ploeg van TVM – met verder ook Henk Angenent, Peter Baars en Lammert Huitema – en vervolgens Time Out Sport. ,,Mooi team’’, weet Rozendaal nog. ,,We reden met Bertjan van der Veen, Andres Landman en KC Boutiette. KC won bijna elke sprint en zo pakten we als team heel veel overwinningen in die jaren.’’

De ploegleider was destijds Pascal Vergeer. Saillant detail: niemand minder dan Jillert Anema was aan het team verbonden als fysiotherapeut. Rozendaal lacht. ,,Klopt inderdaad. Alles was destijds top bij de ploeg.’’

Prachtige trip
Met die formatie maakte Rozendaal in februari 2005 ook de reis naar Canada, waar het peloton twee wedstrijden wachtten: eentje op het kunstijs van de Olympic Oval én een race over 200 kilometer op het Sylvan Lake, vlakbij de nieuwe woonplaats van Evert van Benthem. ,,Het was een prachtige trip’’, weet Rozendaal nog. ,,Evert organiseerde die samen met Jos Niesten en Co Giling, en die mannen hebben er echt wat van gemaakt. Het was een goed evenement, een goed idee ook. Evert woonde daar natuurlijk. Hij blijft een liefhebber en heeft ook z’n nek uitgestoken. Helaas zijn we daarna nooit meer die kan op gegaan. Dat heeft in mijn beleving te maken met het kostenplaatje. In die jaren was er nog wel wat mogelijk, maar dat is daarna toch minder geworden.’’

In die eerste wintermaanden van 2005 reden er ook nog wel wat grote ploegen rond in het peloton. Want ook teams als DSB, Nefit, TNT, Proteq Verzekeringen, Jorritsma Bouw en InterCarParts beschikten over mooie budgetten en uitstekende schaatsers. ,,Absoluut’’, beaamt Rozendaal. ,,Jan Maarten Heideman was natuurlijk een topper, Cédric Michaud reed hard bij Nefit, en Erik Hulzebosch deed dat op z’n tijd ook nog.’’

Rijden
Op de Olympic Oval moest Rozendaal het doen zonder KC Boutiette. ,,We waren met z’n drieën voor die twee wedstrijden, die best snel achter elkaar zaten. Het was sowieso volgens mij allemaal binnen een week. Da’s wat snel. Een beetje langebaner gaat daar al veertien dagen heen om te acclimatiseren, wat overigens niet eens onverstandig is. Dan kan je op die Oval wel zeggen dat je wacht op de 200 kilometer, maar als je dan na tien kilometer een veer breekt of iets dergelijks, ben je ook klaar en heb je helemaal niks. We wilden daarom rijden wat we rijden konden en dan zagen we wel. Die 200 daarna was van later zorg.’’ Dat laatste merkte Rozendaal overigens wel, want in die Alternatieve op Sylvan Lake was het snel gedaan met hem. ,,Ik was helemaal nog niet hersteld en was zo klaar. Stond ik aan de kant met ook Hulzebosch, Angenent en Arnold Stam.’’

Maar op dat moment had hij al wel een mooie titel achter zijn naam na het debuut van het peloton op het snelste ijs op aarde. ,,Hoogte is niet altijd ideaal’’, stelt Rozendaal. ,,Dat zie je ook wel een beetje op de tien kilometer, dan komt er op een gegeven moment een omslag. Maar die marathon was wel rap. We reden flink door en uiteindelijk reden we ook de snelste tijd over honderd ronden ooit gereden, volgens mij 51 minuten.’’ Dat was vrij accuraat, want het was 51 minuten en 7 seconden, en dat was inderdaad lang de snelste marathon ooit.

Kopgroep
In de race vormde zich een kopgroep van zes mannen. Rozendaal zat erbij, net als ploeggenoot Andres Landman. Verder ook Yoeri Lissenberg, Jan van Oosterom, Kurt Wubben en Frank Verheijen. De zes namen een ronde voorsprong. ,,Ik ben in de laatste paar ronden weggesprongen en kwam uiteindelijk alleen over de finish met een meter of twintig, detrig voorsprong’’, vertelt Rozendaal, die zich meteen wat verontschuldigt. ,,Er staat me niet heel veel meer bij, maar dat heb ik met meer wedstrijden. Je zou denken dat je nog veel weet van alles wat je gewonnen hebt, maar dat is niet zo. Eerder andersom. De wedstrijden waarin je echt hebt afgezien blijven meer hangen. En natuurijs, dat ook.’’

Maar Rozendaal weet nog wel dat hij genoot. Van het snelle ijs, maar zeker ook van de belangstelling voor de wedstrijd. ,,Want er zaten echt veel mensen op de tribunes en die stonden later ook langs de kant bij de Alternatieve op Sylvan Lake. Allemaal geëmigreerde Nederlanders die het prachtig vonden weer een echt Nederlandse sport te zien in hun nieuwe land.’’

Humor
Na die wedstrijd van 2005 is er door de marathonschaatsers nooit meer gestreden om een wereldtitel. Niet officieel, niet officieus. En dus is Miel Rozendaal technisch gezien nog steeds de regerend wereldkampioen. ,,Klopt, haha. Ik zag daar destijds de humor wel van in, van die titel. Volgens mij hebben een paar jongens zoiets ook nog eens gedaan op natuurijs. Ook Andy van der Pauw volgens mij. Die reed later zelfs in een wit regenboogpak. Dat kan nooit officieel zijn geweest, haha.’’

Is er eigenlijk nog wel eens iemand die Rozendaal herinnert aan die wereldtitel? Heel soms, zegt hij. ,,Dat moeten wel insiders zijn die dat nog weten, verder is het natuurlijk allemaal alweer vergeten. Dat ik op de Weissensee heb gewonnen weten mensen dan weer vaak nog wel. Ik had ook liever een NK op kunstijs gewonnen dan dit officieuze WK, maar het blijft natuurlijk wel een leuk feitje.’’

Sinds enkele jaren is Miel Rozendaal op een andere manier actief in de schaatssport. Bij de Alkmaarse ijsbaan De Meent heeft hij de schaatswinkel overgenomen, onder de naam Fortysix Sports. En daarmee houdt Rozendaal toch nog zijn oude beennummer in ere: 46.