Rob Hadders kan nog altijd genieten van Hollands Venetië

Op de twaalfde februari was het in Giethoorn weer tijd voor de eerste echte klassieker in vele jaren: Hollands Venetië. Rob Hadders kwam in bloedvorm naar het dorpje met de kanalen. Hij had al drie zeges op natuurijs achter zijn naam. Eerst de Aart Koopmans Memorial op Weissensee, daarna de Ronde van Duurswold en de Ronde van Skarsterlân. En daarna trok het marathoncircus naar Giethoorn.

Met een studie geschiedenis achter zijn naam is het niet verrassend dat Rob Hadders – 39 inmiddels – nog veel weet. Sterker zelfs. ,,Ik weet álles nog. Want natuurlijk was het voor mij een lekkere week, maar het was ook een week die wij als marathonschaatsers nog nooit hadden meegemaakt. Eigenlijk een hele generatie niet. Die staat in mijn geheugen gegrift’’, vertelt Hadders, die destijds uitkwam voor SOS Kinderdorpen, de formatie van ploegleider Pascal Vergeer en sponsor Edward van Dijk.

,,Het was’’, vervolgt Hadders, ,,een week waar je als marathonschaatser eigenlijk twintig jaar voor traint, hopend dat je een keer zo de kans krijgt om de klassiekers te rijden die je eigenlijk alleen nog maar op televisie hebt gezien. Dolle Dries die over rietkragen springt, klûnen; dat hadden we zelf nog nooit mogen doen.’’

Klassement

Maar er was meer dat bij Hadders tot de verbeelding sprak. Het klassement dat gekoppeld was aan al die wedstrijden bijvoorbeeld. ,,Dat natuurijsklassement vond ik vroeger al zo mooi. Het leek me geweldig één keer in dat oranje Unox-pak te mogen rijden.’’ Hadders maakte het mee, maar beseft heel goed dat hij tot een groep gelukkigen hoort. ,,Nu de jaren vorderen merk je dat er weer een hele generatie is die dat misschien niet gaat meemaken. Neem Gary Hekman. Ik zou die jongen echt gunnen dat hij de kans krijgt op Nederlands natuurijs te winnen. Hij is één van de meest succesvolle natuurijsrijders die we hebben, met drie ONK’s achter zijn naam. In 2012 was hij er wel bij, maar dat kwam net even te vroeg voor hem.’’

Terug naar de dag zelf. Een wonderlijke dag, zegt Hadders. De dag daarvoor was het parkoers verkend, de ploeg sliep in een hotel. ,,We hadden er als een soort kluizenaars naartoe geleefd, sloegen wedstrijden als de Henk Angenent Classic en Appingedam over en de teleurstelling over het niet doorgaan van de Elfstedentocht zat nog vers in het geheugen. Maar die dag was in mijn herinnering inderdaad een heel rare dag. Normaal startte je nooit zo vroeg. En we deden in het hotel al de schaatsen aan, stapten op een kanaaltje en reden naar de start. Dat gaf al een beetje Elfstedengevoel. Ook het feit dat we geen rondjes reden, maar één grote ronde. Hadden we nooit eerder gedaan.’’

Rietkraag

Na de start was het één grote ontdekkingstocht. Want niemand, stelt Hadders, wist echt hoe het allemaal ging. Neem de smalle slootjes waarover werd gereden. Dat was het peloton helemaal niet gewend. ,,De eerste twee kilometer reden we op een meertje en daarna doken we ineens een slootje op. Kwamen we vier meter breed aan, en dan ging het ineens naar twee, drie meter. Wie houdt dan z’n plek en wie niet? Robert Bovenhuis in ieder geval niet, want die zag ik zo de rietkraag in gaan.’’

Hadders kan nog steeds genieten als hij alleen maar over de koers vertelt. ,,En dat echt los van mijn overwinning. Dit was voor ons once in a lifetime. Ook als ik niet had gewonnen, was dit verreweg de vetste wedstrijd geweest die ik ooit heb gereden.’’ En Hadders zou Hadders niet zijn als hij op zo’n niet ook een paar goede teksten in huis had. Zoals het verhaal dat hij het klûnen thuis in de achtertuin had getraind. ,,Hahaha, klopt. Was natuurlijk niet waar, maar was wel leuk voor het verhaal. In werkelijkheid moesten we bij Jillert Anema tijdens skeelerritten van een uur wel ineens een minuut door het gras rennen. Dat was vast onderdeel van de training.’’

De tocht over slechts 59 kilometer voltrok zich in razend tempo. Het peloton knalde in volle vaart over de slootjes. Een sprintkoers. ,,Een beetje uit onzekerheid werd het tempo heel hoog gehouden. We reden zo hard mogelijk door de dorpjes. Ik heb daar niet eens heel veel van meegekregen, want na al die wedstrijden in die week was ik ook best wel naar de tyfus. Maar we vroegen ons onderweg wel af wat voor koers dit was. Niemand wist het antwoord.’’

Antilope

Hij zag wel dat de verwachte chaos bij de kluunplekken erg meeviel. ,,Iedereen ging er wel hard overheen, ik ook. Sjoerd Huisman helemaal. Die denderde er als een soort antilopen overheen. Je ziet hem ook echt door de beelden schieten. Maar na die eerste kluunplek gebeurde er niet zoveel meer. Voor iedereen was het duidelijk dat we gingen sprinten.’’

Het plan van zijn ploeg was dat Hadders van achter de BAM-trein de sprint zou aantrekken voor Sjoerd Huisman en Karlo Timmerman. Het liep anders. ,,Het hele stuk naar de sprint toe werd ik zó verschrikkelijk in de weg gereden door met name Ingmar Berga, daar werd ik helemaal gek van. Ik reed altijd vrij goed op agressie en nu was ik zó kwaad dat ik uit een soort ergernis heel vroeg de sprint aanging. Ik had de dag daarvoor al een beetje uitgemeten of het kon lukken als ik bij de bocht al aantrok. Maar toen ik achteromkeek, zag ik niemand. Dat was een probleem.’’

Hij moest zelf gaan en niet meer omkijken. ,,Maar dat hele gáán had ik bedacht op 150 meter voor de finish en dan succes voor Sjoerd. Ik had niet berekend dat ik dat helemaal zelf moest volmaken. Ik zag Hekman komen, maar die mocht er echt niet langs. Stroetinga heb ik helemaal nooit gezien. Op de streep wist ik niet eens of ik gewonnen had, maar het flitste door mijn hoofd dat het ook niks was als ik niet zou juichen en wel had gewonnen. Bij de coaches hoorde ik al snel van speaker Jannes Mulder dat ik had gewonnen.’’

Pieken

Het is de vetste overwinning uit zijn loopbaan geworden. ,,Jajaja, zonder twijfel. Die hele week was vet. Aart Koopmans Memorial, Duurswold, Skarsterlân. Het was echt pieken op het juiste moment.’’ De zege in Giethoorn had ook een mooie emotionele lading. ,,Ik ben opgegroeid in Kraggenburg, misschien tien kilometer daar vandaan. Als er natuurijs lag ging ik dáár schaatsen met mijn vader. Het was echt een thuiswedstrijd.’’

Elf jaar verder nog slechts een enkele keer herinnerd aan Hollands Venetië. Ja, aan de Weissensee, waar hij weer vooral de schaatser Rob Hadders is en niet de presentator Rob Hadders. ,,Daarom ga ik daar ook zo graag heen. Ik vind het leuk, mis het wereldje af en toe wel, de kameraadschap met de jongens, niet het gedoe daaromheen met ploegen en ruzies. En de herinnering komt vooral van oud-ploeggenoten. Geert-Jan van der Wal, Roy Boeve. Krijg ik de grap ’Weet je nog dat je ooit één goede week had?’ Of Hekman die een opmerking maakt dat ik toch een mooie carrière van een week heb gehad. Prachtig.’’

Hadders reed zijn laatste wedstrijd ook op die Weissensee, in januari 2015. Een blessure, het afronden van zijn studie en een stage bij EenVandaag versnelden dat besluit. Nu woont hij in Zwolle, is haast dagelijks op de televisie te zien. Zijn zoontje Joppe van bijna twee is voorbestemd ook het ijs op te gaan. Lachend: ,,Gary Hekman werd vlak daarna ook vader. We zijn meteen de uitdaging aangegaan. Over een jaar of achttien moet onze Joppe wel Odin de baas zijn, haha.’’