’Stuntman’ Tim Prins blijft gewoon een nuchtere Fries: ‘Eigenlijk ben ik nog een nobody’

Zo snel als hij is op de schaats, zo snel is ook het leven van Tim Prins veranderd. De prille twintiger drukte in Thialf zijn neus tegen het venster op een manier die hij zelf ook niet voor mogelijk had gehouden, en vanaf dat moment was alles anders. Nu reist de jonge Fries de wereld over, meet zich met de snelste mannen op aarde, en stemt zelfs in dat veld een tiende plaats niet meer tot tevredenheid. Vanaf vandaag komt hij uit in het DAIKIN NK Afstanden in Thialf.

Het was één van de vele persberichtjes die in de nasleep van het schaatsseizoen op de redactie binnenrolde: Reggeborgh dat aankondigde dat Tim Prins de ploeg kwam versterken. Ook bij de ploeg van Gerard van Velde zullen ze op dat moment niet hebben vermoed dat het vastleggen van de toen nog 19-jarige Prins een schot in de roos was. Een halfjaar later al baarde Tim Prins opzien tijdens het kwalificatietoernooi in Thialf. Sterker, het talent uit Joure zette zijn handtekening onder de grootste stunt van dat toernooi door op magistrale wijze de duizend meter te winnen. 

Het is een dikke maand later als Tim Prins terugkijkt op dat moment en eigenlijk nog steeds niet kan geloven wat hij daar heeft gedaan. Het was ook niet zomaar een afstand die hij won, maar de duizend meter. ,,Het was één groot slagveld’’, zegt hij met een grijns op het gezicht. ,,Het moment van het weekend, ondanks dat er op die andere afstanden ook best stunts waren. Maar dit, dit was compleet krankzinnig. Logisch dat daar veel aandacht voor was, maar aan de andere kant wist ik ook niet wat me overkwam. Moest ik in één keer in interviews aangeven hoe ik die duizend meter had gewonnen, terwijl ik vooraf dacht dat ik me er met een goede rit misschien wel tussen kon rijden. Als ik geluk had.’’

Wereldtop

Maar met geluk had dit niets te maken. Prins rekende in Thialf gewoon af met wereldtop. ,,Ja, dat is eigenlijk wel zo. Want het niet zo dat Nederland normaal gesproken slecht presteert op de duizend meter of zo. Nee, het is gewoon één van onze beste afstanden. En de olympisch kampioen wordt die dag elfde. Ga dat maar eens uitleggen. Valt bijna niet te doen. Ik denk dat ze in het buitenland ook heel raar opkeken toen ze die uitslag zagen.’’

Dat is wel zeker. Want ga maar na: Thomas Krol elfde, Merijn Scheperkamp tiende, Kai Verbij een val, géén Hein Otterspeer in de top vijf, géén Wesly Dijs, géén Joep Wennemars, géén Stefan Westenbroek. De enige die zich bij de beste vijf reed, was Kjeld Nuis. De andere vier? Naast Tim Prins verder Tijmen Snel, Jenning de Boo en Janno Botman. Dan heb je alle reden om te zeggen dat een nieuwe generatie de macht heeft gegrepen.

Prins twijfelt. ,,Weet ik niet’’, klinkt het bedachtzaam. ,,Ik denk wel dat er nu een generatie komt die misschien wel een stap verder denkt dan vorige generaties op onze leeftijd, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. En dan bedoel ik echt generaties tot een jaar of tien geleden. Verder heeft elke generatie wel een paar jongens die er meteen goed bij zitten, ook nu. Een rijder als Joep Wennemars gaat honderd procent zeker nog een keer flink uithalen dit seizoen. En als je naar de huidige groep kijkt: al vanaf de junioren laten we een hoog niveau zien, en dat is iets dat motiveert om door te zetten richting absolute top. Ik denk ook dat we er allemaal zo naar kijken. Leuk hoor, dat we het goed hebben gedaan op het WCKT, maar uiteindelijk sta ik nu elfde in het klassement van de World Cup. Dan ben je eigenlijk gewoon nog steeds een nobody.’’

Scherp

Hij waakt er ook voor de ’oude’ mannen van de sprint af te schrijven na één succesvolle machtsgreep. ,,We moeten niet te hard van stapel lopen’’, zegt hij met een lach. ,,Weet je, die gevestigde orde, die staat er straks echt wel weer. Thomas Krol, Kai Verbij. Je ziet hoe hard Otterspeer nog kan. Als het moet, dan hebben die ook echt wel weer de kop erbij. En ongetwijfeld hebben wij ze lekker op scherp gezet. Maar dat is alleen maar goed. Aan ons is het nu te laten zien we gaan eendagsvliegen zijn, dat we dit vaker kunnen doen.’’

Niettemin acteert Tim Prins nu op een niveau waar hij zelf ook niet aan dacht toen hij als jochie z’n eerste stappen op natuurijs zette. Thuis in Joure had ook niemand echt een achtergrond in de schaatssport, al was vader Sytse als sponsor betrokken bij Time Out Sport, destijds een topteam in het marathonschaatsen. Inmiddels is senior overigens ijsmeester bij de Vereniging de Friesche Elf Steden, maar dat terzijde. Maar Prins bleek aanleg te hebben. ,,Ik reed in het jeugdschaatsen al vrij snel mee met de besten. Vanaf de Junioren C heb ik eigenlijk steeds in de Friese selectie gezeten. Langzaam kom je dan een stapje hoger, wordt het professioneler, en met name de laatste twee, drie juniorenjaren is het allemaal heel hard gegaan.’’

Wereldtitel

Alleen zijn laatste seizoen als junior was niet wat Prins zich ervan had voorgesteld, waar het seizoen daarvoor juist zo ongeveer alles lukte. Als eerstejaars Junior A lag de druk er nog niet echt op, legt hij uit. ,,Al legde ik die natuurlijk wel mezelf op. Maar alles lukte inderdaad. Van begin tot einde reed ik eigenlijk elk weekend goed. Ik reed een aantal mooie tijden en pakte uiteindelijk ook die wereldtitel op de 1500 meter. Daarmee heb ik me denk ik wel in beeld gereden bij de commerciële ploegen. Vorig seizoen was vervolgens echt minder, maar ik denk dat de coaches van die grote teams daar op zich wel doorheen hebben kunnen prikken. Ik had toch al laten zien dat ik vertrouwen in mezelf had, en dat ik nog wel stappen zou maken. Ik was wel klaar voor een commerciële ploeg. En welke het zou worden, dat zag ik dan wel.’’

Het werd dus Reggeborgh, al sprak Prins ook nog wel met andere ploegen. Maar de formatie van Gerard van Velde raakte simpelweg de juiste snaar bij de jonge Fries, die meteen al vertrouwen voelde. ,,Ik zat aan tafel met Van Velde, Dennis van der Gun, Robin Derks en teammanager Henk Schra. Dan heb je meteen al het gevoel dat je serieus wordt genomen. Zij zagen het echt in me zitten en spraken dat uit ook. Ze wisten al veel van me, ook omdat Robin Derks als coach bij TalentNED mijn grootste concurrenten trainde. Van Velde en Van der Gun wisten ook best veel en hadden een duidelijke visie hoe ze mij naar de top wilden brengen. Reggeborgh wilde me graag hebben en dat was wederzijds. Een perfecte match dus.’’

Paard

Zo vond hij zichzelf ineens terug tussen wereldtoppers, trainde hij met grote mannen als Kjeld Nuis en Hein Otterspeer. Maar die overgang ging best heel soepel, vertelt Prins. ,,Al moest ik in het begin van het zomerseizoen wel van ver komen qua fysieke conditie. Ik had bewust best wel lang rust genomen. Dan zeggen. Ze weleens dat conditie komt te voet en gaat te paard, nou, dat heb ik wel gemerkt.’’ Hij lacht even. ,,Ik was bijna weer terug bij mijn tijd in de Junioren C. Maar gelukkig kon ik me vrij snel weer opwerken, ook omdat ik al zoveel trainingsuren had gemaakt bij mijn vorige coach. Bovendien werd er goed naar mij gekeken en echt bepaald wanneer ik het nog even rustig aan moest doen en wanneer ik wel weer met die grote mannen mee kon. Gedurende de zomer groeide ik in trainingsarbeid steeds meer toe naar de toppers.’’

Maar in een team met haantjes werd de blonde Fries nog even regelmatig ’getest’. ,,Ja, klopt, haha. Dat was soms weleens pittig. Als ze dan een goede dag hebben en op de fiets nog een tandje bijzetten, denk je wel ’oké dan’. Maar dat is ook wel weer een mooi spel tussen de gevestigde orde en een jonge rijder. Je prikkelt elkaar van beide kanten. De ene keer denken zij ‘verdomme, die gast moeten we er toch af kunnen rijden’. Of ze doen je op de fiets even pijn met een kopbeurtje. Maar aan de andere kant probeer ik ook weer het hen zo moeilijk mogelijk te maken. Het is het spel dat zorgt dat je samen naar een hoger niveau komt. En dat zie je nu ook wel terug binnen de hele ploeg.’’

Supervet

Hoe dan ook zal Prins aan respect hebben gewonnen door zijn schaatsen te laten spreken. Presteren is de taal die topsporters het best begrijpen. Hij had dat graag ook gedaan tijdens zijn eerste wereldbekerwedstrijden in Obihiro en Beijing. Mooie ervaring. ,,Supervet. En Azië is dan ook meteen wel next level World Cup, zeg maar.’’ De topsporter in Prins is echter ook meteen kritisch op zichzelf. ,,Ik had iets meer gehoopt. Verwacht misschien wel. Obihiro was op zich degelijk, in China was met name mijn slotrondje ondermaats.’’ Met ook Stavanger en Tomaszów Mazowiecki nog in de benen kan Prins echter ook concluderen dat hij geen grote fouten heeft gemaakt, niet onder de druk is bezweken en met plaatsen twaalf, acht, negen en tien behoorlijk constant is. ,,Dus op dit moment is dat gewoon mijn niveau. En dan moet ik keihard werken om het weer beter te krijgen, om straks tijdens het NK weer zo’n piek te krijgen als tijdens het WCKT.’’ 

Dat NK tussen kerst en nieuwjaar in Thialf is de volgende stip op de horizon. Daar wordt immers de invulling voor het tweede deel van het seizoen bepaald. ,,Dat zal weer een gekkenhuis worden, want iedereen begint weer op nul. Ik denk dat het mij past dat toernooi gewoon nog uit de underdogpositie te bekijken. Ik kan wel roepen dat ik naar het WK moet en zal, maar daar heb ik geen reden voor. Ik sta in de rangorde nog lang niet waar die andere gasten staan. Ik moet zorgen dat alles weer bij elkaar komt, dat is het belangrijkste. Dan hoop ik weer te verrassen. Maar als ik in ieder geval ook de World Cups in het nieuwe jaar mag rijden, is het goed. Dan kan ik wel spreken van een geslaagd eerste jaar bij de senioren.’’