Met plezier naar tweede titel
Voor de tweede keer in zijn toch al rijke loopbaan stond Jorrit Bergsma met de krans van de Nederlands kampioen marathonschaatsen op kunstijs om zijn nek. Op het ijs in Alkmaar kwam de Fries solo over de streep na een finale die op z’n zachtst gezegd opmerkelijk verliep.
Die laatste tien ronden, dáár ging het na afloop vooral over. Een kopgroep van tien mannen leek te moeten uitmaken wie de Nederlandse titel ging pakken, maar een val van Bart Hoolwerf gooide alles overhoop. Direct na het afsprinten van het peloton ging hij onderuit in de bocht. Dat betekende meteen het einde van het plan van Jumbo-Visma om de groep bij elkaar te houden en Hoolwerf – een paar dagen eerder nog winnaar in Noordlaren – als troef uit te spelen voor de sprint. Er was nog wel even verwarring. Hoolwerf stond weer op, was heel boos, maar sloot wel weer aan bij de groep in de inmiddels stilgelegde finale. Uiteindelijk werd hij vijf ronden later tóch uit koers gehaald.
Bergsma kreeg weinig mee van de val van Hoolwerf, die op dat moment achter hem reed. Maar hij verbaasde zich vervolgens wél over het stilleggen van de wedstrijd. ,,Die kun je toch niet zomaar afblazen in een finale. Dan moet er echt wel iets ernstigs zijn. Dit is een pelotonsport, het is koers. Een wielerwedstrijd stop je toch ook niet zomaar in een volle sprint? Ik weet echt niet wat er allemaal gebeurde.’’
De strategie van Jumbo-Visma lag in de prullenbak. Heel zuur, stelde ploegleider Peter de Vries naderhand. ,,Want we hadden tot dat moment in de wedstrijd echt álles goed gedaan. We zaten met drie man in de kopgroep van tien, hadden Bart Hoolwerf en Harm Visser daarin als rappe mannen en Mats Stoltenborg als de man die het tempo hoog kon houden. Maar dat was ineens weg.’’
Zelf doen
Als een soort plan B werd Stoltenborg op avontuur gestuurd, maar dat kwam Bergsma niet eens slecht uit. Hij had even tijd nodig gehad om alles te laten bezinken, realiseerde zich tijdig dat de sprint voor ploeggenoot Sjoerd den Hertog er niet meer zou komen en dat hij het zelf moest doen. ,,Ik zag Stoltenborg wegspringen en wist dat ik er achteraan moest. Voor mij was dat ideaal.’’
Stoltenborg werd ingerekend en op de bel reed Bergsma weg van zijn rivaal om vervolgens solo over de streep te komen voor Stoltenborg en nummer drie Niels Overvoorde, en zijn tweede kunstijstitel – na Groningen 2015 – bij te schrijven op zijn erelijst. Een prachtige opsteker op weg naar de Spelen. ,,ik heb echt naar deze wedstrijd uitgekeken’’, vertelde Bergsma, die in de voorgaande week nog druk doende was geweest olympische startbewijzen veilig te stellen. ,,Ja, maar ik ben en blijf een marathonschaatser, en dit is één van de grootste prijzen die je dan kunt winnen. Een NK Marathon in Alkmaar, dan weet je dat het een zware koers wordt. En dat heb ik het liefst.’’
De geschiedenis herhaalde zich bovendien een beetje. Want Bergsma moest ook meteen terugdenken aan zijn allereerste overwinning als marathonschaatser op het hoogste niveau. Daarvoor moest hij wel terug naar 2007. ,,Dat was ook hier in Alkmaar, en destijds kwam ik ook solo aan.’’ Lachend: ,,Op het podium stond ik toen tussen Miel Rozendaal en René Ruitenberg. Dat waren wel heel andere namen en heel andere tijden.’’
Plezier
De lach op het gezicht van Jorrit Bergsma was veelzeggend. Het plezier spatte er vanaf bij de man uit Aldeboarn. Dit, legde hij uit, was toch weer heel iets anders dan zo’n olympisch kwalificatietoernooi. ,,Daar zat echt heel veel spanning op. Ik was echt blij dat dat klaar was. Van zo’n toernooi kan ik echt niet genieten, hier wel. Dit was een fantastische wedstrijd, waarin we het als ploeg ook nog eens heel goed hebben gedaan.’’
Met die kwalificatie ‘fantastisch’ zei Bergsma overigens niets te veel. Waar NK’s in het verleden nog weleens ontaardden in een optocht, vlogen nu de vonken eraf. Op het zware ijs in Alkmaar was het tempo zo hoog dat de rijders uit de Beloften al snel om hun moeders riepen en er uiteindelijk zelfs slechts welgeteld twintig rijders werden geklasseerd. ,,Het was zwaar, iedereen zat stuk op het laatst. Zelf had ik het ook niet heel breed meer, maar het was goed genoeg.’’
Voor Jorrit Bergsma zou het NK best eens zijn laatste marathon van dit seizoen kunnen zijn geweest. Daarna wachtte immers nog een Europees kampioenschap én een trainingskamp in aanloop naar de Spelen. ,,Ik denk dat het klaar is’’, erkent hij. Om even daarna te horen dat de natuurijswedstrijden in Zweden zijn verzet en langer duren. Bergsma fronst de wenkbrauwen. ,,Op 5 maart de laatste? Die kan ik dan misschien nog wel meepakken.’’
