Het leeuwenhart van Sofia Schilder

Ze zeggen weleens dat een goede marathonschaatser is als wijn: die wordt beter met het klimmen van de jaren. Zeker op natuurijs gaat dat meestal wel op. Mééstal, maar niet altijd. Sofia Schilder is echt nét achttien jaar, maar op de Weissensee liet de Noord-Hollandse zien dat je op kwaliteit geen leeftijd kunt plakken.

Het is aparte dame-in-de-dop, die Sofia Schilder. Als ze aan de Weissensee haar verhaal doet in het appartement van haar ploeg Renault Van Ramshorst bekruipt je meermaals het gevoel dat je niet tegenover een meisje zit dat een dag voor vertrek naar Oostenrijk haar achttiende verjaardag vierde, maar eerder met een door de wol geverfde schaatsster. Schilder, uit het Noord-Hollandse Hoogwoud, praat zoals ze rijdt: volwassen.

Van dat laatste gaf ze nog maar eens een demonstratie tijdens de Alternatieve Elfstedentocht. Wat heet, het was een gálavoorstelling. Om het maar even heel zwartwit te zeggen: de jongste van het A-peloton redde die dag de meubels voor de rest. Als Schilder de handen niet op elkaar had gekregen met een ontsnapping van dik 150 kilometer, waarbij de voorsprong opliep tot bijna veertien minuten, was die Alternatieve bij de vrouwen een flutkoers geweest. Eentje waarvoor de grote dames in het peloton zich best mochten schamen.

Dat Sofia Schilder de eindstreep niet haalde, verbaasde op zich niemand. Maar ze was wél de ster van de show op het Oostenrijkse bergmeer. Met haar leeuwenhart verdiende de jonge Noord-Hollandse het respect van de honderden toeschouwers, die haar afmelding bij de jury begeleidden met een klaterend applaus.

Typisch Sofia Schilder. Zelfs als vluchter op de Weissensee nog oog voor de fotograaf. (Foto Timsimaging/Neeke Smit) 

Het leuke: Sofia Schilder had zelf niet het idee dat ze iets bijzonders had gedaan. Ze deed wat ze het liefste doet: aanvallen. Ze kreeg Susanne Prins, ploeggenote bij Renault Van Ramshorst mee, en Kaat van Steekelenburg. Die twee vielen uiteindelijk terug, waarna Schilder alleen overbleef. ,,Ik voelde me heel lang heel goed’’, vertelde Schilder, die niet direct aan winnen dacht. ,,Maar ik wilde er wel vol voor gaan.’’ Daarom koos ze er ook voor alleen door te rijden. ,,Ik had door dat die andere meiden er minder goed bij zaten dan ik. Als ze overnamen voor een kopbeurt vielen we te veel stil. Daarom moest ik alleen door, dat kreeg ik ook mee vanaf de kant.’’

Ze hield het bizar lang vol, tot ze uiteindelijk werd opgeslokt door het peloton. ,,Die laatste kilometers waren prachtig. Iedereen klapte. Het voelde als een ererondje.’’ Geen spoortje teleurstelling bij de Hoogwoudse. ,,Nee, absoluut niet. Ik ben heel blij en trots op wat ik heb laten zien. Strijdend ten onder.’’

Dat past helemaal in haar eigen visie op koersen. Schilder, opgegroeid in het skeeleren, houdt van de aanval. ,,Ja, zo wil ik heel graag rijden. Meegaan van voren, mezelf laten zien, het proberen. Dat past bij mij, daar ben ik goed in. Ik zie meiden, die worden tiende, maar doen de hele wedstrijd geen reet. Dat vind ik helemaal niks, wordt de sport ook niet mooier van. Dan ben je tiende, maar daar krijg je toch geen moraal van? Ik heb het op de Weissensee ook geprobeerd hoor. Mooi groepje, mooie aanval. Ga ik uiteindelijk onderuit, is de uitslag slecht, maar ik vond het wél leuk en krijg er wél moraal van. Weet je, Johan Cruijff zei ’Als je niet kan winnen, moet je zorgen dat je niet verliest’. Mooie uitspraak. En met welk beennummer rijd ik? Veertien.’’

Grenzen

In die bewijsdrang liep ze ook al eens tegen haar grenzen aan. Zoals die keer dat ze brutaal mee ging in een ontsnapping van Irene Schouten en Marijke Groenewoud. ,,Dat was in mijn eerste wedstrijd, haha. Veel te zwaar natuurlijk. Ik moest lossen, werd vervolgens gedubbeld door het peloton en moest uit koers. Daar leer je wel van.’’ Het zijn overigens wel de meiden waar Schilder zich aan spiegelt. De combinatie van marathon en langebaan zoals Schouten en Groenewoud die bedrijven, dat wil ze zelf ook. ,,Ja, die drie en vijf kilometer plus de massastart. Want uiteindelijk wil ik wel wereldkampioen worden. Dat is toch wel het doel. Of allrounden, dat vind ik ook heel gaaf.’’

De volwassenheid op het ijs toont ze ook daarnaast. Schilder concludeerde al vroeg in dit seizoen dat haar huidige team niet de juiste plek is voor haar. Het botert gewoon niet tussen haar en ploegleider Martin van de Pol, legt ze uit. ,,Ik heb het gevoel dat hij te veel van mij verwacht en dat eigenlijk alles wat ik doe niet goed genoeg is. Op die manier wil ik dit niet. Ik wil ook lol hebben en die gaat er voor mij zo echt vanaf.’’

Ze snapt zelf ook niet zo goed waarom de situatie zo is. ,,Want uiteindelijk presteer ik wél. De eerste twee wedstrijden was het even wennen, maar inmiddels eindig ik wel elke cupmarathon in de top tien. Ik weet wel dat in onze ploeg Femke Mossinkoff soms podium rijdt, maar voor mij is dat toch constant goed. Zeker in zo’n eerste seizoen.’’

Hard werken

Een seizoen waarin ze ook voor het eerst echt hard werkt. Tot vorig seizoen, erkent Schilder schoorvoetend, deed ze eigenlijk alles op haar talent. ,,Maar sinds deze zomer train ik echt hard.’’ Merkt ze verschil? ,,Ja, vooral dat ik minder tijd heb, haha.’’ En dan serieus: ,,Vorig jaar kon het zo, maar nu zou ik absoluut nergens komen als ik er niet hard voor werkte. Daarvoor zijn die andere meiden gewoon te goed, en zeker de toppers in het peloton. Ik merk ook dat ik zelf vooruit ga, alleen op de langebaan nu even niet.’’

Ze twijfelt nog of er ploegen zijn die interesse in haar zullen hebben. Nou, na de Weissensee is de kans groot dat de teams in de rij staan. En als Jillert Anema aan de overkant van de plas de beelden van de Alternatieve heeft gezien, zullen zijn handen jeuken. Dat komt wel goed.