Michelle de Jong wilde tijdens revalidatie soms gewoon even geen schaatsster meer zijn

Michelle de Jong was door een slepende scheenbeenblessure een tijd lang niet de schaatsster die ze zo graag wil zijn. Tijdens een pittige periode van revalideren en opbouwen twijfelde ze regelmatig aan haar eigen kunnen, maar uiteindelijk kreeg De Jong de stijgende lijn weer te pakken. Het plezier én het vertrouwen is terug. Bij haar terugkeer in de wereldbeker leverde het zelfs internationaal succes op: 500-meter goud in de B-groep in Polen.

,,Dat ik weer mee kon doen aan de World Cup was een mooi cadeautje’’, zegt De Jong. ,,Sinds een paar weken begin ik echt weer het vertrouwen en het juiste gevoel op het ijs weer te krijgen. Het plezier is terug. Ik weet dat ik vanaf nu elke week weer kan groeien.’’

Dat was eerder dit seizoen wel anders, geeft De Jong (24) eerlijk toe. ,,Ik heb heel erg getwijfeld’’, zegt ze. Tijdens een trainingskamp in het Duitse Inzell begonnen afgelopen zomer de klachten in haar been. In eerste instantie dacht ze dat het wel zou meevallen, maar de overbelasting in haar scheenbeen hield haar uiteindelijk vijf weken van het ijs. ,,Het bleek erger dan we in eerste instantie dachten. De blessure ging door in een soort ontsteking, het was ingewikkeld en vaag. Ik had er veel last van en we wisten niet hoelang het zou duren.’’

Juist die onzekerheid zorgde bij De Jong voor de meeste twijfels. ,,Als je tegen mij had gezegd dat het over twee maanden over zou zijn, dan kon ik daar rekening mee houden. Nu had ik geen stip op de horizon, geen perspectief. Dat maakte de afgelopen maanden zwaar.’’

’Gewoon Michelle’ 

Met enige regelmaat wist ze even niet waar ze de motivatie vandaan moest halen. ,,Het is moeilijk om gemotiveerd te blijven wanneer je niet weet wanneer je weer alles kunt’’, legt ze uit. ,,Soms wilde het gewoon allemaal even niet. Op dat soort momenten moet je jezelf echt blijven herinneren aan waar je het allemaal voor doet.’’

Wat haar tijdens de periodes van ups en downs het meeste hielp, was om even uit het schaatsen te stappen. ,,Tijd spenderen met vrienden en vriendinnen. Even niet op de ijsbaan zijn’’, zegt de sprintster van Team Reggeborgh. ,,Naast het zijn van schaatsster heb ik ook nog andere rollen in het leven. Het klinkt nu misschien heel wijs, maar er is méér dan schaatsen alleen.’’

Lekker koken en eten met vrienden en vriendinnen, dagjes weg. De Jong gebruikte het allemaal om even haar zinnen te kunnen verzetten en niét met haar blessure bezig te hoeven zijn. ,,Het was fijn om soms even ’gewoon Michelle’ te zijn. Niet Michelle de schaatsster.’’

Ze lacht even en vervolgt haar verhaal. ,,Als alles goed loopt in het schaatsen dan is het allemaal heel leuk’’, verzucht ze. ,,Maar nu ging ik soms naar de ijsbaan en lukte er niets. Of had ik plotseling weer een tegenslag. Dan wil je gewoon even geen schaatsster zijn. Het is fijn dat je dat dan even kunt parkeren door andere dingen te doen.’’

Kleine stapjes

Ondertussen leerde ze op het ijs dat het de kleine stapjes zijn die tellen. ,,Ik moest vooral niet te ver vooruit kijken. Iets wat je, met de schaatskalender in het achterhoofd, normaal gesproken wél doet. Ik moest me echt op mijn eigen proces focussen. Soms word je onrustig, vooral als je anderen echt vooruit ziet gaan. Je wilt zelf ook zo graag. Nu moest ik juist blij zijn met elke stap vooruit. Dat heb ik wel geleerd.’’

Het bracht haar bovendien naar haar huidige niveau. ,,Sinds kort kan ik eindelijk alles weer op het ijs. Langzaam kan ik weer bouwen. Ik ben blij dat ik weer in de buurt van mijn oude niveau begin te komen.’’

Dat is het resultaat van een lange weg, waarin De Jong stapje voor stapje moest opbouwen. Eerst met fietsen en krachttraining, later ook op het ijs. ,,In eerste instantie liep het zeker nog niet goed’’, blikt ze terug. ,,Op het ijs was het echt trial and error. Zelfs de kortste intervalletjes kon ik nog niet doen. Dat viel tegen.’’

De Jong moest haar planning per week en soms zelfs per dag bekijken. ,,Soms liep het een dag supergoed, maar had ik een dag later een terugval. Het was soms echt een kwestie van voelen en proberen wat wel of niet zou lukken.’’

Gemengde gevoelens

Ondanks de wisselvallige voorbereidingen besloot De Jong om tóch mee te doen aan het World Cup kwalificatietoernooi. ,,Als alles de goede kant op zou vallen, had ik een kans. Dat was mijn gedachte. Niemand wist destijds van mijn blessure. Ik had het, in overleg met mijn coaches, voor me gehouden. Ik wilde me niet indekken voordat ik geracet had.’’ 

Eén tiende kwam ze uiteindelijk tekort voor deelname aan de wereldbekers. ,,Dat zorgde voor gemengde gevoelens’’, zegt ze nu. ,,Van te voren was ik blij dat ik überhaupt kon rijden. Ik wist dat mijn basis heel klein was, ik had nog maar één wedstrijdje gereden. Dat ik zo dichtbij kwam was een goed teken. Al was het jammer dat het net te weinig was.’’

,,Natuurlijk had ik graag alle World Cups gereden’’, vervolgt ze. ,,Maar ik besef ook dat ik tijdens het WCKT nog lang niet op mijn niveau zat. Destijds kon ik echt nog lang niet alles doen in de trainingen. Zover ben ik nu pas. Toch wilde ik bij het WCKT alles eruit halen wat er op dat moment inzat. Ik was blij dat mijn tweede 500 meter nog best oké liep.’’

Door een afmelding van Jutta Leerdam mocht De Jong bij de laatste wereldbeker van 2023, die in Polen, alsnog in actie komen. ,,Het is fijn dat ik zo’n internationale wedstrijd heb kunnen rijden richting het NK. Dat is lekker voor de voorbereiding op het vervolg van het seizoen.’’ 

Record

Over een voorbereiding gesproken. In aanloop naar de wereldbeker in Polen reed De Jong op de incourante 300 meter plotseling een Nederlands record in Thialf. Met 24,49 dook ze 0,15 onder de oude toptijd van Thijsje Oenema, die al sinds 2012 stond. Ze verbeterde ook de snelste tijd ooit, die sinds 2012 op naam stond van de Duitse Jenny Wolf (24,51). ,,Dat was wel cool’’, zegt ze met een lach. ,,De 300 meter rijd je niet zo vaak. We dachten dat het goed zou zijn voor mijn 500 meter. Dit was mijn beste opening ooit. Ergens merk ik dus echt wel dat er een stijgende lijn in zit.’’

Veel waarde hecht ze overigens niet aan het record. ,,Het heeft meer waarde als iedereen de 300 meter zou rijden, dat alle goede vrouwen het tegelijk doen. Dit kwam nu gewoon lekker uit, het was een goede training. Maar het is zeker nog niet het allersnelste.’’

Drukke tweede helft 

De afgelopen periode zorgde wel voor de terugkeer van het vertrouwen. Het ’oude gevoel’ komt langzaam weer terug. ,,Dat is supermooi om weer te voelen. Op het NK afstanden hoop ik dat dat tot uiting komt. Daar wil ik in de top-3 rijden op de 500 meter, dan kan ik nog veel wedstrijden rijden. De EK en WK afstanden, World Cups: dat zijn mijn doelen.’’

Van tevoren behoorden ook de toernooien om de nationale én mondiale sprinttitels tot die lijst. ,,Maar de 1000 meter blijft nog een beetje een vraagteken’’, zegt De Jong. ,,Het belangrijkste voor nu is dat ik bij het NK afstanden een goed niveau wil laten zien. Wat het resultaat dan ook mag zijn. Ik wil het gevoel hebben dat ik er alles uit heb gehaald.’’

Of ze nog een specifieke nieuwjaarswens heeft? De Jong lacht. ,,Dat ik me weer honderd procent voel. Ik denk dat ik nu op 95 procent zit. Het gaat hem echt nog even om dat laatste stukje. Dat gaat echt goedkomen. En als dat lukt, hoop ik op een drukke tweede helft van het seizoen.’’