Jorrit Bergsma bij Jumbo-Visma samen met oude rivaal Sven Kramer

Verzamelen bij koning
Het is begin mei 2022 als Sven Kramer thuis in Heerenveen op zijn racefiets stapt voor een ouderwets rondje trappen met zijn makkers van de Jumbo-Visma schaatsploeg. Ouderwets omdat hij én sinds drie maanden schaatser-af is en er sindsdien niet meer collectief bij huize Kramer wordt verzameld. Vanaf nu vertrekt men vanaf Thialf, dat veel centraler ligt. Als Kramer net op weg is, ter hoogte van de golfbaan, ziet hij iemand in het kenmerkende geel-zwart van Jumbo zijn kant op fietsen. Hoewel de man op de fiets nog te ver weg is om te zien wie het is, heeft Kramer wel een idee. Hij glimlacht bij de gedachte aan de nooit aflatende humor en practical jokes in de ploeg. Even de ‘new kid’ fucken, ook al is die ‘new kid’ meervoudig wereld-en Olympisch kampioen. ’Hee kerel’, roept Kramer als hij Jorrit Bergsma nadert. ’Wat doe jij nou hier? Je weet toch dat we bij Thialf verzamelen? Bergsma blijkt de avond ervoor enkel een appje van de groep te hebben ontvangen met daarin twee woorden: ‘morgenochtend’ en ’10.00 uur.’  Kramer lacht opnieuw van binnen. Omdat hij zijn huis eronder wil verwedden dat ploegmaat Chris Huizinga de afzender van het bericht is en hij het - na de onderlinge rivaliteit van het afgelopen decennium en die van hun respectieve kampen - bijna komisch vindt nu samen met Bergsma in het zwart-geel op te fietsen. ‘En’, zegt Kramer. ‘Zin in een rondje knallen?’

Stoelendans
Na het zware Olympisch seizoen en de ronduit ongezellige ‘lockdown-Spelen’, hebben de meeste schaatsers lekker kunnen doen waar zo’n behoefte aan was; uitrusten en bijtanken. Dat geldt niet voor hun ploegen en hun management. Het rommelde nogal op de transfermarkt. Zeker bij Jumbo-Visma, dat opeens drie vacatures in de allroundploeg heeft. Want naast het ‘pensioen’ van icoon Kramer ruilen zowel Marcel Bosker als kopman Patrick Roest de geel-zwarte brigade in voor een avontuur bij die andere grootmacht, Schaatsteam Reggeborgh. En dus valt er niet alleen een gat in de personele bezetting. Talent genoeg nog met onder meer Beau Snellink, maar talent moet wel worden ondersteund met ervaring, bij voorkeur in de persoon van iemand die ook individueel kan scoren. Iemand als Jorrit Bergsma misschien, van wie rondzingt dat hij na meer dan tien jaar wellicht naar een andere ploeg uitkijkt. Zo hij zijn carrière bij Jumbo-Visma willen afsluiten? Op de langebaan en in de nog vrijwel nieuwe ploeg van de marathon?

Gemaakt voor marathon
’Meteen wegwezen’, denkt marathoncrack Douwe de Vries in 2010 bij het NK Natuurijs op het Zuidlaardermeer. Nu de koers door scheuren, sneeuwduinen en een ijzige wind wordt geteisterd biedt een snelle demarrage uit de kopgroep de grootste kans op succes. Een slimme zet, zo blijkt als hij lange tijd solo en soeverein op een vrijwel zekere titel afstevent. Maar met nog slechts twee rondjes te gaan duikt er iemand in zijn spiegels op. Een mindere god, denkt De Vries, omdat ‘oppergod’ Ingmar Berga nooit zal toestaan dat er een andere topper bij hem wegrijdt. Als de man zo dichtbij is dat De Vries hem kan horen, vloekt hij van binnen: ‘Fuck. Het is Jorrit’, denkt hij, zijn inmiddels aardig tot wasdom geraakte ex-ploeggenoot.

Waar mannen als De Vries vaak al jong opvielen en zo via het gewest naar de landelijke divisies opklommen, was daar voor Bergsma nooit plek. Begonnen op natuurijs voor de deur van de ouderlijke woonboot in het Friese Aldeboarn, gaat hij lessen op Thialf. Bij jeugdwedstrijden langebaan valt hij niet op. Pas wanneer hij rond zijn zestiende een eerste marathon in de regionale C3, C2 en al gauw C1 rijdt, merkt hij dat dit onderdeel hem ligt. Hij herstelt sneller dan anderen, kan dan juist weer versnellen. En hij vindt het spelletje leuk. 

Maar dat geldt op dat moment voor meer spelletjes. Want waar Sven Kramer zomers fietsend achter zijn vader Yep de ‘Alpe d’Huez’ afdendert (Yep wachtte nooit) om nog beter aan de start van het nieuwe seizoen te verschijnen, zit Jorrit Bergsma niet onverdienstelijk in een zeilboot. Als Bergsma ooit mee wil doen met de grote jongens van de A-divisie, zal hij die boot ‘s zomers toch echt voor de fiets moeten inruilen. 

Sleutelen
Verstand van hard fietsen heeft Bergsma niet, behalve dat hij als bijbeunende fietsenmaker weet hoe hij eraan moet sleutelen. In zijn eerste fietswedstrijd wordt hij dan ook volledig aan gort gereden. Hij finisht niet eens. Maar door wekelijks te koersen wordt hij beter. En niet alleen op de fiets. Met hier en daar succes in de landelijke B-categorie marathon, mag hij vanaf het seizoen 2006/2007 als 20-jarige met de echte mannen meedoen. Het jaar erop meldt hij zich bij de A-divisie. Twee jaar later, in ‘de hel van het Zuidlaardermeer’, is Jorrit Bergsma behalve een begenadigd technicus ook een gewiekste afmaker. Een tacticus die op het juiste moment het juiste doet; rechtop staan, afzakken, twijfel zaaien, om er dan met met zijn paardenlongen weer vandoor te gaan. Meermaals stond hij ondertussen al op het podium. Zelfs op de hoogste trede, zodat topcoach Jillert Anema hem al snel onder diens hoede neemt. Het begin van een oneindige zegenreeks.

‘Pff’, denkt Douwe de Vries nu met Bergsma in zijn nek. ‘Dat zeikertje dat twee jaar terug dikwijls zijn herstel van Pfeiffer als excuus gebruikte om niet op kop te rijden of om er na een half uur trainen de brui aan te geven was gewoon een volwassen vent die zijn grenzen afbakende. Een vent die een week geleden nog de 200 kilometer van de Weissensee had gewonnen en hem nu hier in bloedvorm op zat je jagen.’ De Vries is de man met de hogere topsnelheid. Maar in de sprint van vandaag gaat Bergsma er met de titel van door.

Svenloos jaar
Drie dagen nadat Jorrit Bergsma de Nederlands titel op natuurijs pakt, doet Sven Kramer op de Olympische Spelen van Vancouver waarvoor hij is gekomen; Olympisch goud pakken op de 5000 meter. Zijn feestje moet daarna compleet worden met het goud op de tien kilometer. Maar als Kramer na driekwart van de rit de verkeerde baan induikt, kijkt heel Nederland minutenlang naar de meest beklemmende beelden uit de nationale sporthistorie. In plaats van het goud op voor hem de mooiste afstand, keert Sven Kramer huiswaarts met een zwarte vlek op het schilderij van zijn carrière. Het seizoen erop meldt hij zich af, mede als gevolg van een hardnekkige beenblessure. Even herstellen en op adem komen. Ook in zijn hoofd.

Bij de NK Afstanden in november 2010 wordt er gretig van zijn afwezigheid gebruik gemaakt. Door de ‘usual suspects’, zoals de Olympisch kampioen van 2006 op de 10.000 meter Bob de Jong. Maar wie vooral opvalt is die nieuwe knakker uit dezelfde BAM-ploeg: marathonrijder Jorrit Bergsma. Zijn 6.23 min op de 5 kilometer is niet alleen goed voor het brons, het is ook maar 3 seconden langzamer dan de tijd die Kramer het jaar ervoor op dezelfde afstand klokt. Een man dus om in de gaten te houden.

Hand van Jillert
Het is niet voor het eerst dat marathonrijders hun geluk wagen op de langebaan. Maar meestal zonder succes. Van een werkpaard kan je nou eenmaal geen racepaard maken. Maar wel van Jorrit Bergsma en (een jaar later) ook van Douwe de Vries. Mannen die soepel een bocht uitzwieren om zes rake klappen verder weer de volgende bocht in te duiken.

Als Bergsma in 2009 onder de hoede van Jillert Anema komt moet zijn duurvermogen omhoog en moet hij hardheid opdoen. Harder naar de klote gaan als het erop aankomt. Er volgen oeverloze duur- en tempotrainingen. Soms tot hij achterstevoren op zijn fiets zit om na afloop thuis bij Jillert urenlang op de bank te crashen omdat hij nauwelijks meer kan zitten. Daar leert hij een andere Jillert kennen. Niet die druktemaker die langs de baan vaak loopt te tetteren en een mening heeft over alles en iedereen. Maar een trainer die ook naar hem privé vraagt, naar zijn mening over tactiek en toekomst en die daarnaast ook tijd noch moeite spaart om sfeer en groepsgevoel binnen het team te creëren.

Zo is er voorafgaand aan ieder nieuw seizoen een teamweekend waarbij er bijvoorbeeld een stuk van de Elfstedenroute per kano wordt afgelegd, per sportvliegtuig van Eelde naar Ameland wordt gevlogen, om van daar per oude reddingsboot naar Terschelling te varen voor een huttentocht. Wellicht het belangrijkste is wat Anema zijn BAM-ploeg en met name Bergsma inprent: ’je weet nog niet half hoe goed je bent. In aanleg heb je goud in handen. Je moet het alleen nog ophalen.’ Op jacht naar goud dus. Op jacht naar Sven Kramer.

Rivalen met respect. Jorrit Bergsma feliciteert de dit keer winnende Sven Kramer. ,,Als je alles afpelt zijn we gewoon boeren uit Friesland die het liefst de hele dag schaatsen en fietsen.’’ - (Foto Timsimaging / Neeke Smit)

Wak in Astana
Tssss, denkt Jorrit Bergsma met nog enkele rondes te gaan bij zijn Worldcup rit op de 5.000 meter in de Kazachse hoofdstad Astana. Het is november 2011 en hij is - met onder meer goud op de 5 kilometer bij de NK Afstanden een paar weken eerder - bezig aan een aardige winning streak. Zelfs Sven Kramer moest er op zijn ‘eigen’ 5 kilometer aan geloven. Maar op een toernooi van Kramer winnen terwijl je zelf tegen ‘Bob, Wouter of Douwe’ rijdt is iets heel anders dan wanneer Kramer naast je aan de startlijn verschijnt. Er is nou eenmaal geen betere ‘racer’ op de planeet dan Sven Kramer. Geen stayer die een rit zo goed kan uitkienen, een tegenstander kan opnaaien om hem daarna in een wak te laten rijden.

Binnen een ronde neemt Kramer al een seconde voorsprong, laat Bergsma vervolgens weer bijkomen en overnemen, om dat telkens weer te herhalen. Alsof ze minutenlang met elastiek aan elkaar zitten. Dan weer Kramer op kop, dan weer Bergsma. Steeds sneller en sneller. Tot Kramer op driekwart van de rit, wanneer Bergsma echt niet harder kan, nog één finale punch uitdeelt. Hoewel ook Kramer dit nooit tot de eindstreep volhoudt, schiet hij weg bij Bergsma, die pas beseft wat een strateeg en powerhouse Kramer is, als de Olympisch kampioen haast rechtop schaatsend zijn laatste ronde ingaat. Gewoon omdat hij zich dat kan permitteren.

Had deze race in een vol Thialf plaatsgehad, dan had het publiek de tent afgebroken. Maar Astana is geen Thialf en er is nauwelijks publiek. Toch heeft Jorrit Bergsma ondanks zijn verlies indruk op tenminste één fan gemaakt; zijn Amerikaanse collega van de sprint Heather Richardson. Als hij drie weken later bij de World Cup in Heerenveen de tien kilometer voor eigen publiek wint stuurt ze hem een berichtje via zijn Twitter-account. ‘Hey, cool race. I think we should hang out.’

Bergsma, die zijn ogen bij al die toernooien kennelijk ook niet in zijn zak had zitten, vindt dat wel een goed idee. En ook prettig voor hem, als niet al te assertieve Fries, dat Richardson flirt zoals ze schaatst: vol de beuk erin.

Vanaf dat moment houdt Bergsma zelf ook aardig de beuk erin. En niet alleen op het liefdesvlak. Een paar maanden later – het is februari 2012 – wordt hij tweede op de tien kilometer rijdens het WK Afstanden. In november van dat pré-olympisch jaar pakt hij goud op diezelfde afstand tijdens de NK door ploegmaat Bob de Jong te verslaan. Dat hij overduidelijk de man in vorm is blijkt in het vroege voorjaar van 2013 bij de WK Afstanden in de Olympische Adler Arena van Sochi. Precies daar waar het een jaar later moet gebeuren deelt Jorrit Bergsma een tik uit aan Sven Kramer, door de tien kilometer met liefst twee seconden verschil te winnen. Sportief komt Kramer daarna naar Bergsma (wat hij altijd zou doen) om hem te feliciteren met zijn titel. Op de tien kilometer is Jorrit Bergsma nu de snelste man ter wereld. ?

Blik op Sochi
Als wereldkampioen een olympisch seizoen ingaan: beter kan haast niet. Maar meer dan een indicatie dat men op de goede weg zit, is het niet. En dus wordt er vanaf mei 2013 weer volle bak getraind, onder meer met een door Jillert Anema georganiseerd trainingskamp op Tenerife. Even weg van de huiselijke beslommeringen en focussen op dat wat belangrijk is: volume draaien op de fiets en daarmee een basis leggen. Eten, trainen, slapen. Eten, trainen, slapen.

Vrijwel direct na terugkomst in Nederland heeft de KNSB een teambuildingsdag op Vlieland gepland voor de selectie van de team pursuit, waarvoor naast Koen Verweij, Jan Blokhuijsen en Sven Kramer ook Jorrit Bergsma is uitgenodigd. Maar Anema ziet dat niet zitten. Het zit te kort op het trainingskamp en strookt bovendien niet goed met hun verdere trainingsagenda. Als de bondscoach naar Bergsma belt en hem - volgens Bergsma - voor de keuze stelt ’team pursuit of je eigen trainer volgen’, hoeft Bergsma niet lang na te denken. Zijn prioriteit ligt bij de 5 en 10 kilometer op de Spelen. Hij komt niet. 

Close to Perfect
Olympische Spelen in Sochi, de dag van de 10.000 meter. Als ik doe wat ik kan, kan ik hier vandaag winnen, zegt Jorrit Bergsma meer dan eens tegen zichzelf. Hoewel hij nog altijd wereldkampioen is en dik in vorm steekt, is niet hij maar Sven Kramer favoriet voor het goud. De maestro op de lange afstanden heeft zijn titel op de 5000 meter al met succes geprolongeerd en liet Bergsma - zowel bij het NK in oktober als op het OKT vijf weken terug - zijn hakken zien in onderlinge, regelrechte spektakelstukken. Op het NK sloopte ’underdog’ Kramer (zoals Anema hem tevoren had genoemd) de wereldkampioen door in de laatste drie rondes van de tien kilometer doodleuk een halve baanlengte bij hem weg te sprinten.

Maar dat was mano a mano, weet Bergsma. Vandaag staat er iemand anders naast hem in de baan en bovendien rijdt hij de in de rit voor Kramer. Niemand om zich druk om te maken dus en gewoon zijn eigen race rijden. 

Niet te hard ook gaan in het begin. En als het even kan ervan genieten. Als hij na twaalf minuten en vierenveertig seconden over de streep komt, zit er een dikke, voldane grijns op zijn gezicht en op dat van zijn coach Jillert Anema. Ze vliegen elkaar in de armen. Want al is Sven Kramer tot alles in staat, Bergsma heeft zojuist een olympisch record en wereldrecord laagland gereden. Kom daar maar eens aan Kramer.

In een dan weergaloze race waar Bergsma weinig van meekrijgt omdat hij als een zombie zijn schaatsen zit af te drogen, lijkt Sven Kramer het toch weer te gaan flikken. Op 6800 meter, met nog acht ronden te gaan, is zijn voorsprong liefst 3,5 seconde. Een ronde later nog maar drie seconde, een ronde daarna nog maar twee. Als Kramer twee ronden voor de streep zijn voorsprong kwijt is, staat Anema al te juichen. Jorrit Bergsma doet dat in stilte. Hij kan het nog niet beseffen. Vier jaar terug was hij nog een marathonrijder die met een paspoort van Kazachstan een Olympisch startbewijs voor de langebaan wilde ritselen. Goddank voor Bergsma dat de ISU het niet toestond. Nu is hij Olympisch kampioen.?

Genaaid en gebruikt
Bijna vier jaar verder, in aanloop naar de spelen van Pyeongchang in Korea, is het team van Jillert Anema op trainingskamp in Inzell. Jorrit Bergsma deelt een kamer met Heather Richardson-Bergsma. Inderdaad, zijn vrouw sinds 2015 en sinds 2014 ook zijn ploeggenoot. Zo’n Skype relatie, dat was voor beide maar niks en bovendien kon Richardson wel een totaal andere impuls gebruiken na de voor haar (en de rest van de Amerikaanse ploeg) dramatisch verlopen Spelen van Sochi. Ze trekt in bij Jorrit en voelt zich tevens thuis in diens schaatsploeg. ‘Jillert is so great at creating great environments’ zou ze later over haar coach zeggen. Onder zijn leiding wordt ze wereldkampioen op de 500, 1000 en 1500 meter.

Jorrit Bergsma schaatst zelf ook nog steeds geweldig, gezien zijn verzameling medailles, van goud bij het NK-marathon op kunstijs tot zilver en goud op de WK’s in 2015, 2016 en 2017. En Sven Kramer en hij, die trappen elkaar nog steeds minstens een paar keer per jaar onder het ijs. Op naar Korea dus, op naar nieuw goud en ongetwijfeld weer een geweldige strijd met zijn grote rivaal. Maar wat eigenlijk niemand echt weet; het gaat helemaal niet goed met de Olympisch kampioen.

‘What are you doing’, vraagt Heather Richardson als ze midden in de nacht wakker wordt en haar man op de hotelbank een potje Sudoko ziet spelen. Ze heeft geen idee dat hij al vaker nachten wakker ligt en het probleem zichzelf in stand houdt door er telkens over in de stress te schieten. Nacht na nacht gaat hij door de hel, soms rillend en trillend. Soms alsof er een vrachtwagen op zijn borst ligt. 

Waanzinnige rit
Ondanks zijn slaapgebrek schaatst hij een waanzinnige rit op de Olympische tien kilometer. Alleen jammer voor hem (en voor Sven Kramer) dat Neder-Canadees Ted-Jan Bloemen net wat beter schaatst.

In oktober 2018 worden Jorrit en Heather Bergsma vader en moeder van zoon Brent. De mooiste prijs die ze samen ooit hebben gewonnen. Wekenlang heerlijk op de roze babywolk. Het komt zijn slaapritme niet ten goede. Maar het is duidelijk van een andere categorie. Hij slaapt tenminste en wordt juist wakker door de kleine man in huis. In aanloop naar grote toernooien mocht hij willen dat hij überhaupt in slaap viel. Dieptepunt is het WK Afstanden van 2020 in Salt Lake City. Daar ijsbeert hij ’s nachts uit wanhoop maar door en rond het hotel. Het is zo erg dat hij de bondsarts uiteindelijk om slaapmedicatie vraagt. Dokter Mirjam Steunebrink vraagt hem later of hij wel eens van EMDR-therapie heeft gehoord, waarbij de patiënt onder een soort hypnose wordt gebracht en men op zoek of teruggaat naar een trauma veroorzakende ervaring.

In het geval van Bergsma blijkt dat terug te voeren op zijn weigering op de Spelen in Sochi in 2014 nog langer deel uit te maken van de team pursuit. Hoewel net Olympisch kampioen geworden leerde hij (welkom in het digitale tijdperk) wat voor een riool Twitter en Facebook kunnen zijn. Van een held met Olympisch goud was hij ineens ‘een rat’ en ‘een landverrader’. Een gevoel dat hij maar niet van zich af kon schudden. Niet op de ‘feestvlucht’ terug naar huis. En zelfs jaren erna nog niet.

Jorrit Bergsma in het geelzwart van Jumbo-Visma, dat hem na dertien seizoenen weghaalt bij Jillert Anema.- (Foto Timsimaging / Neeke Smit)

Geel met zwart
November 2022. Jorrit Bergsma zit thuis aan de keukentafel in zijn geboortedorp Aldeboarn. De plek waar hij het allerliefste is. Op schoot zit zoontje Brent (5), met wie hij dan weer in het Fries praat om later weer over te schakelen op Engels. De taal van zijn moeder Heather die verderop in de woonkamer speelt met Brent’s tweejarige zusje Barbara Jean.

Die ochtend nog draaide Bergsma wat rondjes op zijn thuisbaan Thialf. Niet in het turquoise-blauw van Team Zaanlander, Jillert Anema en Irene Schouten, maar in het geel-zwart van coach Jac Orie en diens nieuwe ploegdirecteur Sven Kramer.?Zowel Kramer als Bergsma joegen begin dit jaar nog op goud bij de Spelen in Peking. Tevergeefs. Hoewel er nog genoeg gas in de tank van de meervoudig wereld- en Olympisch kampioen zat, had zijn carrosserie het nu definitief begeven. De prijs die Kramer betaalde voor al het succes.

Met de carrosserie van Jorrit Bergsma lijkt er in dat pré-olympisch seizoen weinig mis. En met een 5000 meter die hij binnen 6.07 aflegt kan hij nog wel wat jaartjes en en een paar medailles mee. Wat hem betreft doet hij dat bij de ploeg waar hij dan al dertien jaar schaatst: bij Team Zaanlander. Maar nu de Spelen dichterbij komen en een nieuw contract uitblijft, hoe meer het gevoel beklijft dat de liefde niet wederzijds is.

Budget
Wanneer hij in Peking nog steeds geen nieuw contract heeft maar hoort dat ploegmaatjes Irene Schouten en Marijke Groenewoud al wel hebben getekend voor een verlenging, ziet hij al waar dit heengaat. Er is maar een bepaald budget voor de ploeg en als er niet een flinke worst voor de neus van succesnummer Schouten wordt gehouden, dan is de blonde vogel gevlogen.

Als Patrick Roest na de Spelen steeds nadrukkelijker met Team Reggeborgh flirt en Jumbo-Visma straks wellicht meer dan één stoeltje vrij heeft, begint men in Veghel te schakelen. ‘Ik wil ervoor gaan met jou’, zegt die andere succescoach Jac Orie, in een eerste gesprek met Jorrit Bergsma. Orie weet hoe ‘retegoed’ Bergsma kan schaatsen en dat het gezien die recente vijf kilometer qua houdbaarheid ook wel goed zit. Orie wil Bergsma vooral nog sneller laten schaatsen. Efficiënter op de topsnelheid die hij nu al wel heeft, zodat hij die langer kan volhouden. Komt vanzelf, weet Orie, als hij hem maar vaak genoeg laat aanhaken bij de snellere mannen in de Jumbo-ploeg. Mannen die niet alleen snel zijn op het ijs maar ook op de fiets. Mannen als Chris Huizinga, Thomas Krol en af en toe nog de nieuwe ‘director business development’: Sven Kramer. Niet omdat het bij zijn functieomschrijving hoort, maar omdat hij het gewoon niet kan laten. Gezellig met de jongens op pad. Lekker samen door de stoplichtloze landerijen van Friesland ‘boren’.

Grijns
Terwijl Bergsma flink op zijn kiezen moet bijten om de nieuwe Jumbo-trein bij te houden, ziet hij hoe Sven Kramer grijnzend over zijn schouder kijkt. Precies die grijns die hij had toen hij Bergsma vijftien jaar eerder bij een fietskoers in een sprint de pas afsneed. De grijns van de racer. Wie had dat gedacht, denkt Bergsma, dat ze na al hun veldslagen nog eens samen in dezelfde kleuren zouden fietsen. Als het tempo uiteindelijk zakt dobberen de olympisch kampioenen zij aan zij en dwaalt Kramer af naar zijn jeugd. Met soms losse, bij vlagen gebarende handen vertelt hij hoe hij als jochie de marathonwedstrijden van zijn vader Yep heeft beleefd. Met name de Elfstedentocht van 1997, die Yep Kramer met gebroken ribben uitreed, heeft grote indruk op diens zoon gemaakt. Jorrit Bergsma op zijn beurt, is weer onder de indruk van de verhalen van Kramer en de passie waarmee hij die vertelt.

Weken later, in oktober, staan beide mannen aan de start op de Jaap Edenbaan voor de aftrap van het marathonseizoen. Jorrit Bergsma namens Jumbo-Visma in de Topdivisie. Sven Kramer in neutrale kleuren bij de Beloften. Volgens Kramer hebben hij en Bergsma naast aardig wat tegenstellingen vooral veel overeenkomsten, zegt ook hij thuis aan de keukentafel in aanloop naar de Worldcups. ‘Behalve dat we beiden wel aardig kunnen schaatsen zijn we – als je alles afpelt – gewoon boeren uit Friesland die het liefst de hele dag schaatsen en fietsen. En als we er niet mee bezig zijn, dan kijken we ernaar of lullen we er over’.

Bergsma op zijn beurt wil dat wel beamen. Volgens hem vallen ze elkaar eigenlijk reuze mee en hebben ze – als ras Friezen – inderdaad veel meer gemeen dan gedacht. Eén ding weet hij zeker. Dat hij nog lang niet klaar is met ’het mooiste vak ter wereld’. En dat hij - net als Kramer - al z’n medailles zou inruilen voor die ene dag, die in hun beider dromen steeds dichterbij komt.

’Maar die rookworst. Die is straks wel voor mij.’