Van Jillert naar Jillert

Vaak gebeurt het niet dat rijders die de deur bij Jillert Anema dichttrekken uiteindelijk toch weer terugkeren. Marwin Talsma is de uitzondering. En dit keer, denkt de inmiddels 25-jarige Fries, is hij er wél klaar voor. ,,Ik heb tussen Jillert en Jillert wat rondgezworven. Drie jaar bij Siep Hoekstra en Team Frysk, een jaartje TalentNED. Dan ben je wat ouder, wat wijzer, wat sterker, en dan kom je op een gegeven moment toch weer bij het punt dat je weer de commerciële schaatswereld in wilt.’’

En dan, vervolgt hij, ga je kijken wat er bij je past. ,,Ik heb meer jongens leren kennen in andere ploeg, heb eens hier meegereden, dan weer daar, gepraat met die en met die. En dan komt je erachter dat het team van Jillert Anema eigenlijk een heel normaal team is. Jongens die normaal blijven, ook al winnen ze. Zo ben ik ook. Ik ga niet naast mijn schoenen lopen omdat ik iets gewonnen heb. Dat vind ik het mooie aan dit team. Jillert Anema heeft heel grote successen beleefd, maar blijft wel gewoon Jillert. Net als Irene Schouten. Die kan naast haar schoenen gaan lopen, maar blijft wel gewoon Irene. Van haar kan ik wat leren, van de jongens, van de andere meiden. En samen trekken we gewoon heel leuk met elkaar op.’’

Lekker normaal
Talsma heeft goed gekeken naar de karakters van diverse team, en in elk aspect leek de keuze voor Team Albert Heijn Zaanlander de beste.  ,,Op dit moment wel. Natuurlijk zijn er ook andere ploegen, maar ik weet niet continu hoe die zijn. Ik zie ploegen waar jongens iets meer zijn van ‘hee, kijk mij eens lopen’. Daar ben ik iets minder van. En deze jongens zijn gewoon lekker normaal.’’

De stap naar Albert Heijn Zaanlander was er puur eentje uit sportief oogpunt. Het financiële aspect speelde een ondergeschikt belang, al lag er de afgelopen jaren bij Team Frysk geen salaris voor hem klaar. ,,Ik moest gewoon contributie betalen, en de reizen, de trainingskampen. Dat waren niet de makkelijkste jaren. Gelukkig konden mijn ouders me ondersteunen en kon ik daardoor het schaatsen betalen. Daarnaast heb ik een klein bedrijfje opgezet in sloepverhuur en doe ik samen met mijn vader de jachthaven Leechlan in Grou. Zo is het cirkeltje weer rond.’’

Praktijk
Die werkzaamheden met de sloepjes en de haven kan hij gewoon voortzetten, vertelt Talsma. ,,Zo’n sloep verhuur je in de ochtend en die komt ik de avond weer terug. Ik vind het bovendien ook leuk iets te doen naast het schaatsen. Sommige duiken in de studieboeken, maar daar ben ik niet zo van. Ik ben iemand die in de praktijk moet leren, en aangezien ik de jachtwerf over wil nemen van mijn vader vind ik het gewoon leuk daar rond te stappen en te leren in het vak zelf. En natuurlijk valt dat qua tijd niet altijd mee. In de zomer was ik zo zes weken weg voor trainingskampen. Schaatsen heeft gewoon prioriteit. Maar mijn vader heeft gezegd dat hij blijft doorgaan tot ik klaar ben om het stokje over te nemen.’’

Als hij om zich heen kijkt in de ploeg van Anema, is Marwin Talsma blij met de keuze die hij heeft gemaakt. ,,Ik zie Marijke Groenewoud die ook uit Friesland komt, net als een aantal anderen. Ik zie een jong team, waarin Sjoerd den Hertog met 30 jaar de oudste is. Qua leeftijd ligt het allemaal iets dichter bij elkaar, en heeft iedereen wat meer aansluiting.’’ Dat was wel anders toen hij al tiener instapte bij Clafis voor zijn eerste seizoen onder Anema. ,,Die mannen waren dertig jaar en ouder, spraken over kinderen, huizen, trouwen, over dit en over dat. Dat was op dat moment. Niet mijn wereld. Het was bovendien een hechte groep waar je niet zo makkelijk tussen kwam. Een winnende formatie waar je eigenlijk niet aan moest komen. Die jongens waren zó goed in de marathon en Jorrit Bergsma natuurlijk op de langebaan. Ik had daar gewoon niet de klik mee, en andersom was het voor die jongens ook lastig. Nu is dat heel anders.’’

Tijd geven
Talsma heeft voor zichzelf besloten dat hij zichzelf bij deze ploeg de tijd moet geven. Sowieso twee jaar, zegt hij. ,,Het zou mooi zijn als het dit jaar weer gaat lukken hard te rijden, maar mocht dat niet zo zijn dan is dat gewoon omdat ik nog even moet aanpassen. Dat heb ik ook zo uitgesproken naar het team: ‘Jongens, ik ga ervoor, maar misschien moet ik eerst nog even wennen aan de trainingsarbeid’. Elke trainer is toch anders. Daarom tekende ik ook voor twee jaar.’’

Het is in ieder geval prettig dat Talsma weet wat hij in zijn mars heeft. In de afgelopen jaren reed hij immers prima races, pakte hij titels en deed hij internationaal ervaring op. Maar hij wil, zegt hij, niet terug naar de goede tijden die hij reed. ,,Ik wil er voorbij. We hebben allemaal Nils van der Poel gezien. Dat is het niveau waar we uiteindelijk allemaal naartoe moeten. Hij heeft het op een extreme manier gedaan, en misschien moeten wij het iets minder extreem doen, maar wel dat we het langer volhouden.’’

Het menselijk lichaam is er in ieder geval toe in staat. ,,Dat heeft hij wel laten zien.’’ En Talsma heeft ook de schema’s van Van der Poel gelezen. ,,Daar zitten dingen bij waarvan ik denk dat ik die ook zou kunnen doen of moeten doen. Dat moet je voor jezelf vertalen, aspecten eruit pakken die passen. Anders wordt het alleen maar een kopie daarvan, en dan moet ook weer niet.’’